#180 - De prijsuitreiking

Eerst was er dat ‘ik had er niet op gerekend, maar ik ben toch teleurgesteld’-gevoel. Heb ik wel vaker, gaat vanzelf over. Dacht ik. Toen begon er iets te rommelen in mijn buik. Dat spelde onheil. Ik zette mijn handen om mijn keel en kneep hem voorzichtig dicht, niet zo hard dat ik in ademnood zou komen, maar hard genoeg om dat iets gevangen te houden. Dat lukte, tot mijn buurvrouw me bezorgd vroeg of het wel goed met me ging. Eén moment verslapte mijn concentratie, verslapte mijn greep; het iets maakte er gelijk misbruik van en nam bezit van mijn hoofd. Ik stond op en schreeuwde: ‘Doorgestoken kaart. Prutser. Hij kan niet schrijven. Hij heeft de jury omgekocht.’ Daarna nam het iets bezit van mijn armen. Ik tilde het stoeltje waar ik op gezeten had op en smeet het in de richting van het podium. Voordat ik een volgend stoeltje kon pakken, werd ik beetgepakt door een stuk of wat omstanders. ‘Zien jullie het niet?’ brulde ik nog, terwijl ik wild om me heen schopte, maar daar gaven ze geen antwoord op. Door een overmacht aan kritiekloze juryheulers werd ik de zaal uitgewerkt. Volgend jaar zien ze me hier niet meer.