#179 De tas

Op een middag ontmoetten 'de bokser' en meester Romanov elkaar op de brink van een dorp in het oosten van het land. Was het toeval, of hadden ze het afgesproken? 'De bokser' had een tas bij zich, van opvallend rode kleur en het was duidelijk dat er iets zwaars in zat. Het was niet zo maar een middag. Ik werd vijftig, die dag. Het nieuwe dertig wordt dat genoemd, door mensen die van negen tot vijf niets meemaken. Door mensen die gewend zijn om aan hun bureau te zitten suffen en op televisie of intranet zijn aangewezen om iets op te pikken van de harde werkelijkheid. Ik voelde me oud, die dag. Romanov zag er oud uit. Te veel diners in sterrenrestaurants, te veel goede flessen wijn en gedoe met maîtresses trekken sporen. Op 'de bokser' leek de tijd geen grip te kunnen krijgen. Hij ving de aandacht van iedere vrouw op het terras. Bij jongere vrouwen zag ik iets van hoop; dat hun man of vriend op die leeftijd ook nog zo fit zou zijn. Bij de oudere vrouwen zag ik de teleurstelling als ze zich weer richtten tot de man die tegenover of naast hen zat. Zo had ik ze een uur geleden ook zien reageren toen ik naar een leeg tafeltje slenterde. De zon scheen. Er stond een zachte bries. In een van de kastanjebomen zong een lijster. En ik voelde me oud. Het was voorspelbaar dat 'de bokser' de tas zou neerzetten onder het tafeltje. Dat hij na ongeveer een half uur zou opstaan en weglopen zonder tas. De vrouwen op het terras zouden hem misschien even met hun ogen volgen. Het was voorspelbaar dat Romanov zou blijven zitten, nog een drankje zou bestellen en ongeveer een half uur later ook het terras zou verlaten, met de tas. Het gewicht zou hem tegenvallen. Hij zou proberen nonchalant te lopen, maar nog voor de eerste zijstraat de tas van de ene in de andere hand nemen. En ik zou eerder afrekenen en hem opwachten bij zijn Bentley, op de parkeerplaats aan de rand van het dorp. En weer afrekenen, met hem. 'De bokser' zou die avond bezoek krijgen van Günther. Ik voelde me oud. Mensen die van negen tot vijf niets meemaken, kunnen in ieder geval zappen of googelen. Ik speelde al jaren mee in dezelfde film. Op de hoek van het pleintje zette een draaiorgel de klanken in van 'Geef mij maar Amsterdam'. Ik stond op en liep naar het tafeltje waar Romanov en 'de bokser' probeerden een gesprek op gang te houden. Ik ging zitten en liet mijn jasje even open vallen. Net lang genoeg. 'Als jullie opstaan, weggaan en de tas laten liggen, gebeurt er niets. Ik verzin wel iets.' Romanov wilde iets zeggen. 'De bokser' schudde zijn hoofd om hem duidelijk te maken dat hij moest zwijgen. 'Weg?' vroeg hij. 'Zo ver mogelijk,' zei ik. Een uur later belde ik. 'Ze herkenden me,' zei ik. 'Shit. Heb je wel de tas?' ‘Ja.’ ‘Okay.’ (Top. 500 woorden om mijn alter ego na een korte adempauze weer verder te laten gaan in vervolg op https://www.schrijvenonline.org/forum/themaforums… en eerdere pulp)