Er valt een stilte. Ik frunnik aan mijn schoenen, wissel een paar keer van houding en trek gezichten waarbij ik mijn lippen probeer op te eten. “Ik begrijp het wel. Denk ik.” Zeg ik terwijl ik mijn halfvolle glas in een slok achteroversla. “Het is een ziekte, geschreven in ons DNA. Een fout in code. Wij zijn niet jij of ik, maar onderdeel van de mens als ras. Een energie, nieuwsgierig in de kern en gemotiveerd door de natuurlijke selectie. We willen eten, liefde en controle. Vooral controle, dus de systemen moeten stuk. Dit moet op mijn manier, zo denken we allen en een strateeg volgt het succes. Zo maken we nieuwe systemen. Organisaties, buiten de natuurlijke selectie om. Onder het motto: ‘de shortcut naar geluk’ smeden we paden. Die kun je belopen en dan komt alles goed. Zeggen ze. Geluk zit niet in lopen. Wij zijn nieuwsgierig, volgen dood de geest. De snelweg naar geluk is zo genomen. Een week werk, gepaard met mazzel, betaalt zich in een weekend met al het eten en de liefde in de volgorde die jij wilt. Je raakt comfortabel en sterft af. Dat wil je niet, dus zoek je meer. Verzadigd zijn, dat wordt het doel. Ben je daar, dan is er meer. Dit systeem leidt tot ongeluk. We zijn verkenners in een woestijn. Tegelijkertijd horen we verhalen van mensen die het wel doen. Want elk aspect van mens zijn, wordt geleid door een grote geest. Iets dat al generaties weet waarvoor het leeft. Iemand die een vader heeft en DNA dat smeekt om hem te volgen. Want hij schuift zijn kennis in kinderschoenen, wijst naar zijn mislukte broer en zegt: “Hier liggen je zwaktes”. Zijn reputatie spreekt: “overtref je mij, dan ben ik trots op jou. Dan ga ik tevreden dood en ben jij het hoofd, van een naam waar wij allemaal aan bouwen.” Zij, lopen met een vaandel in de hand en strekken het mens zijn uit. En ik, geloof in gelijke kansen. Ik vergelijk mezelf met het winnende team dat misschien al een eeuw strijdt. Maar zo zie ik het niet. Ik ken enkel het kopstuk, en ik had hem kunnen zijn. Maar ik heb niet zo een vader. Zo heb jij die evenmin. Ook al was jouw pa er wel, hij kwam van een andere klasse, verhuisde en verwachte dat jij het ging maken in deze wereld van welvaart. Hij in de kroeg en jij op zoek, naar een weg om het te maken en raakte zo verdwaalt in al dat verzadigt. Je wilde alles en er was te veel. Ik begrijp het wel, want ik ben hetzelfde. Ik ben hier niet zomaar, ik heb gedroomd vannacht. Ik weet er niet veel meer van, het was wazig. Ik stond met een poes te praten, op een brug van kiezelstenen, tussen twee eilanden boven de jungle. Ze zag dat ik geen keuzes maak, en zei: “Elk pad dat lijkt fragiel, maar kijk naar deze brug. Pas op de brug merk je dat je kunt springen, en hij brengt je ergens heen. Nu pluk je vruchten van beide plekken, maar je moet hem wel belopen. Het is een jungle van systemen, organisaties en belopen wegen, je bent een rebel, daarbij tegen de structuur. Maar nu ben je verdwaald, en bewandel je hetzelfde pad als dat van je pa.”

@mili dankje voor je verwarmde woorden, het is fijn om te weten dat ik gelezen en gewaardeerd wordt, dat motiveert extra. Bedankt voor de vervoegingen, ik pas het meteen aan. Tot de volgende. @schrijfcoach odile, bedankt voor de feedback! Het is de bedoeling dat mijn teksten aanzetten tot denken, maar dit verhaal zou niet al te moeilijk moeten zijn. Ik moet een beetje broeden op een tussenweg denk ik. Uiteindelijk moet het wel geaccepteerd worden door een uitgever. Bedoel je het stripverhaal? @maddbrug haha zoals je het zegt klinkt het wel vet, een verhaal verborgen onder taalgebruik. Maar dat moet niet de bedoeling zijn, ik zal het volgende keer proberen rustiger aan te doen.

Okee top, ik zal eens kijken. Het klinkt heel inspirerend inderdaad, thanks!