“Goedend... Wacht. Ben jij het? Ik had jou hier nooit verwacht.” “Ik sluit geen deuren voordat ik de kamer erachter ken, ik kom hier om dat te doorgronden.” “Je bent een wijze jongen, dat heb je niet van mij.” “Je hoeft niet te glimlachen, we hebben veel te bespreken.” “Je hebt gelijk, loop maar door naar de tuin. Ik heb een tuinset, overdekt en verwarmd rechts om de hoek. Daar zijn we alleen, wat wil je dinken?” “Een dubbele baco, twee ijsklontjes en een glas water ernaast.” “Haha, Dat heb je wel van mij.” “Mooie tuin. Ik heb me altijd al afgevraagd hoe achttien jaar alimentatie eruitziet.” “Je moeder weigerde iedere vorm van hulp.” “Hulp.” Ik haal diep adem. “Dat klinkt alsof je haar sterker kon maken. Je gebruikte haar goedheid en naïeve gedachtenpatronen. Je perste haar laatste euro’s op tafel om er drugs van te kopen. Ze liet voordeelverpakkingen Pampers staan om koude bonen uit een blik te lepelen, op een bank die te koop stond aangeboden en mocht de luiers wassen in een kamer zonder licht. Dat soort hulp maakt niemand beter” “Je bent boos. Dat is terecht.” Hij staart naar de grond en mompelt: “Ik was jong, ik zag de paden in deze wereld niet. Ik wilde koning zijn, maar werd als boer geboren. Niet gelovend in een lot, maar grootgebracht met het ideaal van gelijke kansen. Daarom kwamen mijn ouders naar Nederland. Succes, voor ons allemaal.” Er rolt een traan over zijn neus. “Relatief ging alles goed, maar relatief was onvoldoende.” “Je bent bang om gemiddeld te zijn?” “Dat heeft alles verwoest.”