#158 Langs een Engels kanaal

Langzaam breekt de zon door het grijs en doet het bruine kanaalwater glanzen als amber. Het ratelen van de sluisdeuren doorbreekt de stilte. De lock keeper's cottage met de afbladderende rode deur en het bemoste dak staat hier al eeuwen. Bijna ruik ik de trekpaarden die vroeger de narrowboaten voorttrokken. De sluis loopt gorgelend leeg. We wachten en zien een ouderwetse, met riemen dichtgebonden, koffer naast de cottage liggen. We kunnen het niet laten en als onze boot de sluis verlaat, ligt de koffer aan boord. 's Avonds openen we hem. Het vergeelde kant voelt alsof het ieder moment kan vergaan als ik er een stapel brieven vanaf pak. Liefdesbrieven. Van Steve aan Rose. Even aarzelen we maar de nieuwsgierigheid wint en we openen poëtische brieven. Geschreven in 1943 en 1944 door een soldaat aan het meisje van wie hij houdt. We lezen hoe het blauw van de lucht hem doet denken aan haar ogen, hoe als hij zijn ogen sluit het zoet van de voorjaarsbloemen hem doen denken aan haar geur en hoe het zilt van de zeewind smaakt naar haar lippen toen ze afscheid namen. Soms schrijft hij over de kameraadschap tussen de mannen, de verbondenheid. Maar vooral schrijft hij over zijn verlangen naar haar. In zijn laatste brief lezen we dat hij verwacht dat de oorlog niet lang meer duurt en dat hij snel terug is om haar laatste tranen met zijn mond te drogen. Nog even en dan trouwt hij haar. We kijken naar de datum, 31 mei 1944. Voorzichtig leggen we de brieven terug op het broze kant. In de dagen erna bedenken we dat Rose inmiddels de 90 gepasseerd moet zijn. Zou ze overleden zijn? Of is ze naar een verzorgingshuis? Zou ze met een ander getrouwd zijn en wilden haar kinderen en kleinkinderen niets weten van een eerdere liefde van hun moeder en oma? Of ...? Op de terugweg stoppen we in de sluis bij de verwaarloosde lock keeper's cottage. Zachtjes leggen we de koffer terug naast een struik verwilderde rozen. Het ratelen van de paddles als we de sluis leeg laten lopen doorbreekt de stilte. Wolkjes weerkaatsen op het dak van onze narrowboat als we de sluis verlaten.