Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#157 - Uitwaaien

26 augustus 2017 - 23:41
Uitwaaien. Ze wil naar het strand om uit te waaien. Hij vraagt voorzichtig of hij mee mag. ‘Of wil je nu alleen zijn?’ Ze haalt haar schouders op, veegt een traan van haar wang. Hij weet genoeg en pakt zijn jas, zijn autosleutels. Het strand is verlaten. Het is alsof de toegang tot de kilometerslange zandvlakte is verboden en zij de enigen zijn die van niets weten. Ze lopen richting zee tot ze niet meer verder kunnen, naar de strook waar het zand niet meer mul is maar het water nog niet kan komen. Zwijgend, zoekend naar woorden, turen ze naar de donkergroene golven die over elkaar heen buitelen, om de beurt proberen de kustlijn te verzwelgen. Ze weten allebei: de afronding is niet compleet. Ze wachten tot de ander durft. Dan zegt ze: ‘Ik weet wat je wil. Ik kan het je niet geven.’ Hij zucht. ‘Ga met me mee. Je doet jezelf tekort. Er is nog zoveel meer op deze wereld. Zoveel te zien, te doen, te proeven, te beleven.’ ‘Ik laat je toch gaan? Laat mij dan alsjeblieft ook.’ Hij kijkt haar na. Haar wapperende haren, haar armen breed, zoekend naar evenwicht. Hij weet dat ze naar beneden tuurt, naar voetstappen zoekt, plekken waar ze haar sneakers in kan zetten. Waarom moet ze toch altijd die paden bewandelen die anderen al zijn gegaan? Hij wil op de rug van een meeuw springen, mijlenver op ontdekkingstocht. Zij niet. Natuurlijk zal dit nooit werken.

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 augustus 2017 - 17:05
Ach, triest en mooi tegelijk. Mag ik ook even zeuren: die laatste twee korte zinnetjes. Zijn ze nodig?

Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 augustus 2017 - 17:22
Hoi GRBras, mooi en treffend beschreven hoe de twee worstelen met hun relatie en deze beëindigen, ook na een laatste poging. Complimenten daarvoor! Ik bewonder je dialogen en de karaktertyperingen in de laatste alinea. Ik snap de opmerking van Marceline over de laatste twee zinnen, maar ik interpreteer ze als zijn gedachten waarmee hij de conclusie trekt dat het beter is om de relatie te beëindigen. Als zodanig zou ik die zinnen zo laten.

Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 augustus 2017 - 21:53
GBRas, Mooie tekst die het vooral moet hebben van het tonen - de lezer vult het zelf aan. Ben het daarom eens met de opmerking van Marceline. Voor mij is dit ook een uitleg: 'Ze wachten tot de ander durft.' - vertrouw op je lezer, het blijkt wel uit de dialoog die volgt. Wat anders. In de 1e alinea blijkt dat zij wil uitwaaien en dat hij vraagt of hij mee mag. Dat impliceert dat zij de mogelijkheid heeft alleen te gaan. In het vervolg ligt het initiatief ineens bij hem: zijn autosleutels Zij gaat dus met hem mee ipv andersom.

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 augustus 2017 - 14:47
GRBras, Het wordt dus niets tussen die twee. Hij probeerde het nog wel een keer. Gelukkig mislukte het. Beeldend geschreven; met plezier gelezen.

Lid sinds

12 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 augustus 2017 - 15:58
Mooi geschreven, maar wat mij op de een of andere manier tegenstaat in dit verhaal is dat het in de derde persoon is geschreven. Vooral:
Ze weten allebei: de afronding is niet compleet. Ze wachten tot de ander durft.
Dat wekt op mij de indruk van een alwetende verteller die gevoelens van anderen weegt en maakt het te absoluut voor mij. Ook wat mij betreft mogen de laatste twee zinnen geschrapt.

Lid sinds

16 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 augustus 2017 - 19:45
Dag GRBras, Een mooi, maar triestig verhaal. Ik versta het verlangen van de jonge man die op de rug van een meeuw wil wegvliegen, maar zij zoekt de zekerheden. Beter nu dan later tot de slotsom te komen dat de karakters niet zo goed overeenkomen. :o :o Onderstaand gedicht van mij is onlangs gepubliceerd in Poesia 2017 en ik moest aan jou denken. Ik heb mezelf vogelvrij verklaard luid krijsend klapwieg ik de einder tegemoet Ik weet niet wat en waar die einder is maar vinden zal ik hem zoals de duivin haar doffer vindt. De mensen hebben mij voor gek verklaardl luid krijsend dat ik hier moet blijven ik weet niet waar en wat hun einder is maar kan mezelf niet vinden in het hier en nu dat hen verbindt. Ik heb mezelf vogelvrij verklaard luid krijsend omdat een vrije vogel schreeuwt van vreugde zonder eind en einder op vleugelslag zal ik het vinden het Al dat mij bemint. denken.

29 augustus 2017 - 18:05
GRBras, "Waarom moet ze toch altijd die paden bewandelen die anderen al zijn gegaan? Hij wil op de rug van een meeuw springen, mijlenver op ontdekkingstocht." Prachtig contrast geef je hiermee en gelijk mijn favoriete zinnen van de tekst. Een mooie plek overigens om een relatie te beëindigen, jammer alleen dat de ervaring het beeld van het strand voor altijd bezoedelt. Schrijfcoach Corrie