#157 - Uitwaaien

Uitwaaien. Ze wil naar het strand om uit te waaien. Hij vraagt voorzichtig of hij mee mag. ‘Of wil je nu alleen zijn?’ Ze haalt haar schouders op, veegt een traan van haar wang. Hij weet genoeg en pakt zijn jas, zijn autosleutels. Het strand is verlaten. Het is alsof de toegang tot de kilometerslange zandvlakte is verboden en zij de enigen zijn die van niets weten. Ze lopen richting zee tot ze niet meer verder kunnen, naar de strook waar het zand niet meer mul is maar het water nog niet kan komen. Zwijgend, zoekend naar woorden, turen ze naar de donkergroene golven die over elkaar heen buitelen, om de beurt proberen de kustlijn te verzwelgen. Ze weten allebei: de afronding is niet compleet. Ze wachten tot de ander durft. Dan zegt ze: ‘Ik weet wat je wil. Ik kan het je niet geven.’ Hij zucht. ‘Ga met me mee. Je doet jezelf tekort. Er is nog zoveel meer op deze wereld. Zoveel te zien, te doen, te proeven, te beleven.’ ‘Ik laat je toch gaan? Laat mij dan alsjeblieft ook.’ Hij kijkt haar na. Haar wapperende haren, haar armen breed, zoekend naar evenwicht. Hij weet dat ze naar beneden tuurt, naar voetstappen zoekt, plekken waar ze haar sneakers in kan zetten. Waarom moet ze toch altijd die paden bewandelen die anderen al zijn gegaan? Hij wil op de rug van een meeuw springen, mijlenver op ontdekkingstocht. Zij niet. Natuurlijk zal dit nooit werken.