De duif fluisterde in haar oor. ‘Spreekt luide, gij gevleugelde prins,’ sprak zij, ‘opdat ik u verstaan mag.’ Maar de duif liet zich daartoe niet overhalen, en mengde zich zenuwachtig onder zijn soortgenoten. Zij keek hem na, en bemerkte toen dat vele ogen op haar gericht waren. ‘Gaat het, mevrouw?’ vroeg een man. Die vraag vond ze zowel onzinnig als impertinent, en ze besloot de man langdurig strak aan te kijken, zwijgend. ‘Ik dacht…’ zei de man, maar toen zweeg hij, ging weer overeind staan, draaide zich om en liep weg, terwijl hij zijn hoofd licht schudde. Zij keek weer naar de duiven, maar die ene duif, die een gevleugelde prins was, kon zij zo snel niet meer vinden. Toen stond ze op, keek nog eenmaal kwaad naar alle ogen die haar nog steeds aanstaarden, en liep weg.