De silhouetten van de bomen aan de overkant, aan de rand van het bos, zien er in het licht van de maan sprookjesachtig uit. Straks komt Pieter met de kinderen thuis. Bij volle maan gaat hij altijd met de kinderen een boswandeling maken. ‘Mama, moet je horen. In het bos staat toch dat vreemde huisje. Weet je wat we zagen toen we er langskwamen?... Ma-am, luister nou!' Antje denkt aan die mysterieuze verdwijning een paar jaar geleden. In het bos is een vreemd gezin gaan wonen in een huisje gevlochten van takken. Buiten, onder een raam, ligt een berg takken netjes opgestapeld. Pieter en zij hebben een keer stiekem door het raam gekeken. De meubelen zijn van takken gevlochten. Koken doet de vrouw op een houtvuur van takken en de kinderen bouwen er hele speelsteden mee. Regelmatig dwaalt de man door het bos met een bundel takken op zijn kromgegroeide rug. In het dorp wordt gefluisterd dat zijn vrouw hem er altijd op uitstuurt om te sprokkelen. Week in week uit, dag in dag uit. Hij mag geen dag overslaan. Die zondag bitst ze hem toe: ’Je hebt gisteren te weinig takken meegebracht. Als je morgen wilt eten, zul je toch de voorraad nog even moeten aanvullen.’ Met zijn hand op zijn zere rug draait hij zich naar haar om: ‘Vandaag niet! Het is zondag, een dag om in de zon te zitten. Mijn rug roept heel hard om rust. Morgen een nieuwe dag,’ mompelt hij terug. Met vermoeide ogen en een verbeten mond loopt hij weg ‘Daar kan ik niet op wachten. Ik doe het zelf wel, luilak. Wanneer houd jij je eens aan de afspraak.’ ‘Ach takkewijf, loop naar de maan!’ snauwt hij haar na. Die avond glijden vreemde schaduwen langs de volle maan. De vrouw is niet teruggekeerd van haar sprokkeltocht. Ook de dagen erna verschijnt zij niet. ‘Mam, luister je nou nog? Toen we daar liepen, stonden de man en de kinderen buiten te zwaaien naar de maan. Papa zegt dat ze, sinds hun moeder niet meer is teruggekomen, daar altijd staan bij volle maan.’ NB:kon het toch niet laten om mee te doen, maar het lijkt er op dat mijn schrijfhoofd op vakantie is.