opdracht # 150 - aan zee

Ze liep met haar gezin op het strand en herinnerde zich nog haarfijn hoe hij naar haar had gekeken. Alsof ze de mooiste vrouw van de wereld was. Dat gevoel had hij haar gegeven. Ze was verder gelopen, maar had zich na een paar passen omgedraaid. Net op dat moment had hij zich ook omgedraaid. Ze hadden elkaar aangekeken. Misschien maar voor enkele seconden. Die seconden stonden op haar netvlies geprent. Het was een bevroren ogenblik. Haar man en kinderen hadden het intermezzo niet opgemerkt. Ook merkten ze niet op dat ze de rest van de dag wat afwezig was. Dat er die avond en nacht een mooie volle maan aan het firnament stond te schitteren, ook daar hadden ze geen oog voor. Zij wel. Ze zat lang buiten op de bank. Te staren naar het wonder dat door de wetenschappers verklaard kon worden, maar waar niemand van kon verklaren hoe het ooit begonnen was. Ze zag de bewonderende blik van de man. Hoe zijn ogen net zo hadden geschitterd als nu het maanlicht. Een onbestemd verlangen deed haar naar de boulevard gaan. Het strand lag er verlaten bij. Boven op de schuimkoppen van de branding lag een zilveren schijf te wiegen. Het leek alsof de golven haar toezongen om mee te komen dansen, om samen een wieg te vormen. Ze liep het water in, hand in hand met de man van de bevroren seconden. De volle maan tegemoet.