Ze gaan zitten in het hoekje van de zaal. Vader koffie en appeltaart, zoon cola en slagroomtaart. Ze eten en zwijgen. De vermoeide trekken van zoon verraden dat hij hier niet had willen zijn, de vastberaden trekken van vader dat zoon mee moest. Ik kan hun gedachten lezen. Zoon (glas aan zijn mond): ‘Wat doe ik hier? Waarom heb je me meegesleept naar zo’n duf feest?’ Vader (aandachtig kauwend): ‘Het is goed voor je, zoon. Je bent niet alleen op deze wereld.’ Zoon: ‘Ik had vandaag de wereld kunnen verkennen, mezelf ontplooien, mijn toekomst kunnen bouwen. In plaats daarvan zit ik hier.’ Vader (zijn koffie roerend): ‘Je lijkt precies op mij vroeger. Slome buitenkant, ontembaar van binnen.’ En dan, kijkend in het kopje koffie alsof hij een boodschap leest: ‘Misschien ben je mij wel.’ Zoon (starend door het raam): ‘Mag ik weg? Hier wordt mijn geest gedood.’ Vader: ‘Nee! Doe maar gewoon wat ik je zeg. Ik heb het beste met je voor.’ Zoon: ‘Zou je jezelf zo inperken? Zou je jezelf ontzeggen wat je mij ontzegt.’ Vader: ‘Ja, natuurlijk. Als ik mij had laten gaan vroeger, wie was jij dan geweest. Het was verstandig dat mijn vader mij tegenhield. En ik ben ook verstandig.’ Zoon (opkijkend omdat hij zijn nichtje de zaal ziet binnenkomen): ‘Als ik jou was, had ik het anders gedaan!’ Op dat moment komen er meer bekenden binnen, en wordt het moeilijker om de gedachten van vader en zoon te lezen. Ik spreek ze aan: ‘Leuk dat jullie er zijn. Vermaken jullie je?’ Zoon, mondvol, knikt hevig. Vader staat op om me met een innemende glimlach te begroeten. Ik weet wel beter.