De man versnelde zijn pas. Om hem heen was een bos verschenen met zwartgeblakerde bomen. Het maakte niet uit welke kant hij op ging; de bomen drongen zich aan hem op. Het voelde verstikkend en benauwd, alsof het dagen aan één stuk had geregend tijdens een verzengende hitte die weigerde te vertrekken. Maar hier was de grond kurkdroog. Rusteloos liep hij verder. De bomen kwamen steeds dichterbij. Takken wreven als zweterige handen over zijn gezicht. Varens hieven hun lange bladeren naar hem op, en lieten rode krassen achter op zijn blote benen, zijn kleding wegscheurend. Slingerend over de grond sloop een klimop naar hem toe. Hij wilde wegrennen, maar hij struikelde over een boomwortel die er twee seconden geleden nog niet lag. Wanhopig kroop hij op handen en voeten verder. Opeens weken de bomen vóór hem, er vormde zich een open plek in het duister. Een enorme, oude knoestige boom rees statig uit de grond, en leek te ademen. Onder het lijvige zwarte bladerdak van de oude boom stond een tafel. De tafel werd schaars verlicht door een straal zilveren maanlicht, dat door het donkere geblaaderte heen, door wist te dringen. Hij stond op en liep naar de tafel toe. Een omgegooide, eenzame stoel lag op de grond. Hij zette de stoel recht en ging zitten. Splinters prikten als spijkers in zijn naakte zitvlak, maar opstaan kon hij niet. De tafel begon te schudden en uit het noestige tafelblad leek iets te groeien. Het zag eruit als een ademend struisvogelei wat langzaam de vorm aannam van een typemachine, met papier erin, waarop stond: "I am like the damned attentionspan of nothingness." Hij legde zijn handen op de letters. Hij vergroeide met de stoel, de tafel, de boom en de typemachine. De pijn van inspiratie vulde hem. Schrijven móest hij! (Uit: De wachter)