#147 - Dak

Dag Gijs, Fijn dat je dit unieke verhaal met ons wilt delen. Mooie, korte dialogen die toch veel zeggen. Over de eenzaamheid, het zoeken naar jezelf, naar de zin van het leven. Op het dak van de schuur waande je je even op het dak van de wereld. En wat een begrijpende vrouw aan je zijde. :) Klein rimpeltje: het woordje weer komt veel in je tekst voor. Misschien kun je er een paar schrappen?

Hoi Gijs, zoals ik inmiddels van je verwacht ;) een bijzonder originele vertelling. In de wens en de uitvoering om een nacht alleen op het dak te liggen vertel je 'stiekem' heel veel. Enige waar ik even over struikelde is dat je HP denkt aan het dak en zijn vrouw daaruit begrijpt dat hij op het dak wil? Kan je bedoeling zijn om aan te geven hoe verweven ze met elkaar zijn maar bij twijfel vraag ik bij deze toch liever of dat ook zo is?

Mooie tekst. Ik zal em waarschijnlijk verkeerd interpreteren maar ik zie 2 personen die ieder meerdere persoonlijkheden hebben.

GS oftewel Gijs. Heel bijzondere invulling van volkomen op jezelf terug geworpen te zijn, de band met je partner, die op de hp blijft wachten. Het geduld heeft geen antwoord te krijgen en dan zegt dat ze blij is dat de hp weer terug is! Mooi verweven verhaal van liefde, die ook afstand mag hebben en dan niet verdord.

Hoi Gijs, stiekem ben ik een beetje jaloers op deze HP; een keer per jaar lekker een nachtje alleen op het dak, tot jezelf komen, een zijn met - ja met wat? Lijkt me heerlijk; ontspannen, contemplatie, leeglopen, onthaasten, noem maar op! Prachtige invulling, Gijs! :thumbsup:

Gijs, ... wat een lieverd, die vrouw van je. Een mooi Zonnewende verhaal.

heel graag gelezen, wie verlangt niet eens naar een moment rust, bekeren tot jezelf. Ik alvast wel :thumbsup:

Wauw gs, deze vind ik diepzinnig. Ik maak er van dat HP omringt is door geesten of te maken heeft met meerdere persoonlijkheden, stemmen? Zijn momenten op het dak zijn intens en ook een beetje verdrietig aangezien hij ook zichzelf wil verlaten. De liefde van zijn partner vind ik ontroerend. Graag gelezen!

Gijs, Ik vind het weer prachtig! Zware problematiek in zo'n eenvoud tot in de essentie gepakt. Ik ben diep onder de indruk.

@ga, mooi en indringend, met een empathische partner. Weer een echt gs-verhaal. Dank je, Connie

Lastig verhaal dit. Het probleem is dat ik eigenlijk niet precies weet wat ik er mee wil zeggen. Ik kan er wel naar zoeken. Zeggen dat alleen zijn nooit helemaal alleen is, dat -om mezelf maar als voorbeeld te nemen -ik altijd mijn vrouw en mijn kinderen bij me blijf dragen. En dat ik mag hopen dat echt helemaal alleen zijn (waarom zou ik me daar überhaupt aan overgeven) niet te lang hoeft te duren, niet langer dan bijvoorbeeld de kortste nacht. Maar… dat verklaart dit verhaal niet helemaal. De lijntjes zijn niet helemaal netjes aan elkaar geknoopt. Om eerlijk te zijn: ik heb een verhaal geschreven dat in de buurt komt van een bedoeling. Dat het wel behoorlijk in de buurt komt, merk ik aan jullie reacties. Hartelijk dank daarvoor. PS. Wat je misschien niet direct zou verwachten, is de invloed die mijn woonsituatie op dit verhaal heeft gehad. Een plek om alleen te zijn en blootgesteld te worden aan het universum? De tuin? Nee, die is veel te beschut. Het dak? Schuin dak, niet handig (“Op het dak?” herhaalde ze vol ongeloof). Maar ik woon in een hoekhuis met aangebouwd aan ons schuurtje vijf garageboxen: heel veel plat dak. Dat biedt perspectief.

Gijs, ... ieder mens heeft het nodig eens zichzelf te zijn. Vroeger werd dat aangeduid als egoïstisch, nu gelukkig niet meer. Wees blij met die platte daken in je omgeving.

Ach, wat een ontroerende uitleg..toch geesten dus. Mooi dat ze altijd bij je zijn maar verdrietig dat je met een dergelijk verlies moet leven. Maar kennelijk heb je echte liefde gekend, dat is dan weer heel waardevol. Blijf schrijven, het is heel bijzonder.

@i_Kat: Niet verdrietig. Mijn uitleg is meer als 'stel dat...' bedoeld.