# 145 De glimlach

Elke morgen glimlacht Daan naar de norse conciërge. Hij fluit vrolijk in de wandelgangen, maakt grapjes met deze en gene, geeft schouderklopjes en weet altijd wat zeggen in welke situatie ook. Daan leeft zonder zorgen en van dag tot dag. Zijn collega’s zijn jaloers op zijn positieve ingesteldheid, de vrouwen – jong en oud - zijn door hem gecharmeerd. Behalve een knipoog geven, flirt hij nooit, maar het respect dat hij vertoont, zijn lovende woorden voor de grijze muis van het kantoor, zijn galanterie missen hun uitwerking niet. Deze ochtend verloopt op dezelfde wijze tot de baas hem bij zich vraagt. Zelfverzekerd loopt hij naar diens kantoor en klopt aan. ‘Ah, kom binnen, Daan. Ga zitten, alsjeblieft,’ zegt meneer Van Daele. Daan glimlacht bij de gedachte aan de laatste klant die hij heeft binnengehaald. Met de ellebogen op tafel en de toppen van zijn gespreide vingers tegen elkaar, kijkt zijn baas hem aan. 'Je weet het van de afvloeiingen?’ Hij knikt en blijft glimlachen. ‘En voor jou zal het geen probleem zijn.’ Meneer Van Daele kijkt hem strak aan. Daans gelaat blijft onveranderlijk. Hij zegt nog steeds geen woord. ‘Over een jaar ben je pensioengerechtigd, Daan, en je hebt nog wel wat jaren voor je. Je kan een wereldreis maken, natuur en cultuur gaan ontdekken. Je kan misschien nog een leuke vrouw vinden.’ De mondhoek van Van Daele gaat omhoog. Alsof hem dat aangaat met wie ik mijn leven doorbreng, denkt Daan. ‘Het komt erop neer dat je het bedrijf wat vroeger kan verlaten.’ Meneer Van Daele staat op. Daan gaat ook staan, zijn glimlach vastgevroren op zijn gelaat. ‘Het spijt me, Daan. Sluit de deur als je gaat, wil je.’ Het is de hand van een vreemdeling die hij schudt, een hand die hem dwingt onder ogen te zien dat glimlachen hem niet de eeuwige jeugd bezorgt.