#142 Een stipje aan de horizon

Hij kijkt uit het raam en ziet niets anders dan boomtoppen en blauwe lucht. Hij zucht eens diep en geniet van het moment. Zo zullen de dagen voortaan zijn. Rust en ruimte en nagenoeg geen prikkels van een hectische maatschappij. Gisteren liep hij nog gehaast door de drukke straten van Antwerpen en nu zit hij dolgelukkig te zijn in een driehonderdvijftig jaar oud eenpersoonsklooster. Om tien uur precies opent hij de kloosterdeuren in afwachting van een enkele wandelaar. Het blijft een uurtje rustig en dan hoort hij geroezemoes. Hij verheugt zich op een goed gesprek. De weg naar het klooster is lang dus het kan even duren voordat de wandelaars boven zijn. De geluiden zwellen aan en hij realiseert zich dat het meerdere personen moeten zijn. Dan ziet hij een wit vlaggetje met rode stip boven de struiken op en neer dansen. Binnen een korte tijd staat er een groep van vijftig Japanse toeristen voor zijn neus en is het een kakofonie van jewelste. De gids doet een poging om zich verstaanbaar te maken maar hij kan er geen touw aan vastknopen. Ongemakkelijk laat hij ze rondkijken en gaat een voor een met ze op de foto. Binnen een uur is de meute weer verdwenen. Diezelfde dag ontvangt hij nog drie groepen van verschillende grootte en met dezelfde taalproblemen. Om drie uur sluit hij de deuren en gaat vertwijfeld zitten. Niet helemaal zoals hij het zich voorgesteld had maar vooruit, morgen weer een dag. De dagen verlopen ongeveer zoals die eerste dag en na een paar maanden valt zijn oog op een achtergebleven krant. Op de tweede pagina leest hij de volgende tekst: Droom jij ervan een tijdje van de aardbodem te verdwijnen en naar een onbewoond eiland te verhuizen? Dan hebben we een leuke baan voor je gevonden. Palau is op zoek naar een vrijwilliger die drie jaar lang de meest zuidelijke vuurtoren van het land wil onderhouden. Hij aarzelt geen moment, het is tijd om te gaan.