Ik had lang gedacht dat ik mijn eigen verhaal vertelde, mijn eigen weg bepaalde. Tot ik erachter kwam dat ik mijn eigen stem nauwelijks kon horen. Het waren de stemmen van anderen, duizenden anderen. Mijn eigen woorden botsten, vervormden, klonken hoger, lager, hielden langer aan, echoden compleet onherkenbaar terug. Er was geen eigen verhaal. Er was geen eigen weg. Ik heb een tijdlang gedacht dat anderen mijn weg bepaalden. Ik legde me er bij neer. Het was wederzijds –dacht ik-, ik bepaalde ook hun weg. Het was ons verhaal. Het was goed zo. Tot ik erachter kwam dat dat ook niet zo was. Het leven is een rivier. Er is maar één richting. Alle plannen, ideeën, goede bedoelingen doen er niet toe. Er is geen verhaal. Ik besefte het, voelde me bedrogen, en zocht de oever op. Een dode rivierarm, stilstaand water. Nu zijn er nog herinneringen aan al die mensen die, elkaar overschreeuwend, op zoek zijn naar hun verhaal, naar zichzelf. Ze zullen het nooit vinden, niet op de rivier. Als de wind verkeerd staat, kan ik nog vaag het gejacht, de drukte, de tientallen verlangens, de honderden beloftes, ambities horen. Maar meestal hoor ik alleen de wind die met de halmen praat. En een meerkoet. En een reiger.