# 142 - Ode aan de heremiet

De negende kaart trok zij, die van de heremiet. De tarotlegster had haar aangekeken en gevraagd: ‘Sta je er zo voor in de liefde?’ Zij dacht aan haar vader die zich een keer per jaar in retraite terugtrok en een ansichtkaart stuurde aan zijn vrouw en talloze kinderen. ‘De groeten,’ schreef hij erop. En ook: ‘Ik kom wel weer eens thuis.’ En als hij thuiskwam sneed hij het vlees aan tafel. Zij miste hem als hij op retraite was en ook als hij thuis was. Zij spraken niet, wel gaf hij haar klappen omdat zij tegen zijn schenen schopte. Op een dag vertrok hij definitief, hij kwam namelijk niet meer weerom en zij droomde dat hij in een ander gezin was met talloze kinderen en voelde zich verraden. Een conventionele relatie ging zij aan met een ander geloof dan dat van haar vader. Waarschijnlijk om hem te sarren. Hij was er toch niet, de eeuwige heremiet. Hij had haar kunnen zeggen, twee geloven op een kussen, daar zit de duivel tussen, maar deed het niet. Hij was stom en bleef stom. Soms sprak ze hem aan en vroeg: ‘Je bent mijn vader, waarom help je mij niet, waar ben je godverdomme?’ Het gevoel van eenzaamheid trok zich nooit terug. Zij trok zich wel terug uit haar relatie waarin geslagen werd en vluchtte. Zoekend naar eenzaamheid waarin zij zichzelf kon zijn. ‘Ben je er nog?’ vroeg de tarotlegster. ‘Jawel,’ zei zij. ‘'Hoewel, eigenlijk ook niet. Ik ga weg. Op een berg wonen waar rukwinden mijn deel zullen zijn.’