Hij loopt een paar meter voor me en ik raak steeds verder achterop. Ik zie nog net een stukje van zijn blauwe jas. Heeft hij in de gaten dat ik zijn snelle tred niet vol kan houden? Ik ben veel kleiner dan hij en maak geen indruk op de mensenmassa. Voor hem lijken ze uit te wijken terwijl ik word verdrukt alsof ik niet aanwezig ben. Ik probeer me groter te maken om zo indruk te maken, maar de missie is kansloos. Het laatste stukje blauw is nu ook verdwenen en het begint zachtjes te regenen. Met hem is de zon weggegaan. Snel vlucht ik een winkel binnen. Ik probeer me te oriënteren. Massa's kraampjes met oude rommel ben ik zojuist urenlang gepasseerd en mijn schuilplaats is een winkel met nog meer oude meuk. Het is harder gaan regenen. Ik heb geen zin om naar buiten te gaan. Vertwijfeld kijk ik om me heen en mijn oog valt op een voorwerp dat ik herken. Hoe kan dat nou hier liggen? "Kan ik u helpen, mevrouw?" Ik schrik van haar en zeg: "Eh..nou...eh...hoe komt u hier aan?" wijzend naar het voorwerp op haar toonbank. "Dat is toevallig net hier afgegeven, ik weet eigenlijk ook niet wat ik er mee moet". Tranen schieten in mijn ogen. Het is zijn trouwring. "Een grote man met een blauwe jas, ik kon het niet geloven, hij hoefde er niets voor te hebben."