#135 Andere tijden

#135 Andere tijden Ik wil niet klinken als mijn oma van 89 jaar. Iedere keer dat ze mij ziet zegt ze: ‘Lena, spreek Frans. Daar leer je van en we zijn het aan onze stand verplicht.’ Wat heb ik er een hekel aan. Onze stand, ja, ja. Thuis is onze stand gewoon armoe. ’s Middags in de schoolpauze op de MULO moet ik bij oma eten, ik mag niet op school overblijven. Bij de nonnen. Ik haat die zwarte spoken van barmhartigheid. Een meisjesschool. Jongens zitten bij de broeders. Oma kookt tussen de middag, wij niet en ik heb mijn broodtrommel bij me. Héél af en toe krijg ik wat van dat heerlijke eten, ze hebben iedere dag vlees en soep vooraf. Wij moeten het met aardappelen groenten doen. Gerstepap na als toetje. Vol word je er wel van, maar zou het gezond zijn? Volgens mij niet, ik eigenwijze snotaap van 15 jaar. Zo werd ik genoemd en de pijn voel ik nog steeds. Nee, die tijd wil ik niet meer. Ik wil nu leven, als een volwassen vrouw zonder de pijn uit het verleden. Ik Lena, geziene inwoner in een andere stad. Allerlei werkgroepen en open podia hebben mijn aandacht en ik participeer erin. Meestal als secretaris, het is dankbaar vrijwilligerswerk. De wereld van nu met zijn snelheid en angsten is voor de jongere generatie, zij kunnen ermee omgaan. Dat is fijn voor ze, ik hoef niet zo nodig. Mijn tijd is nu, ik wil iedere dag koken, voedzame en verantwoorde maaltijden opdienen. Naturel, geen toevoegingen. De armoe van vroeger heb ik gelukkig van me af weten te werken, ik ben er trots op. Trots op mezelf, ik ben er. Mijn kleinkinderen hoeven geen Frans van mij te spreken. Ze krijgen van mij dat eten waar ze om vragen.