#132 Een lege plek om te blijven

Kees zit op de bank voor zich uit te staren. Zijn vrouw Carla is naar haar werk en de kinderen Joep en Teuntje zijn naar school. Iedereen heeft zijn of haar bezigheden, behalve Kees. Het is een goede dag vandaag, hij voelt zich helder en gaat zo even met de hond wandelen. Sinds negen maanden werkt Kees niet meer en daarvoor liep het allang niet meer zoals hij gewend was. Het leek soms wel of hij van baan gewisseld was, alsof hij werkzaamheden moest doen die nieuw voor hem waren en soms vroeg hij zich af waar hij was. Een soort lege plek in zijn hoofd. Het duurde altijd maar even en dan ging het vaak weer dagen goed. Hij wist soms niet waar hij zijn spullen gelaten had, maar dat had iedereen wel eens, toch? Een jaar geleden zat hij bij de huisarts: ziekte van Alzheimer, een verpletterend bericht! Iedereen kent de prognose. Aftakelen tot je je eigen vrouw en kinderen niet meer kent, de weg niet meer weet in je eigen huis en je ook niet meer weet wie je zelf bent. Gelukkig zijn er nog altijd meer heldere momenten dan wazige. In zijn jaszak heeft Kees een briefje waar zijn adres op staat en iedereen in de buurt is op de hoogte. Als bekenden zien dat hij verward is brengen ze hem thuis. Hij heeft het zelf aan de kinderen verteld. In mijn hoofd zit een soort gatenkaas, zo legde hij uit. Op de lege plekken weet ik niks, daar tussendoor ben ik helder. Helaas zullen er steeds meer gaten, lege plekken komen en zal ik dus steeds meer vergeten. En hoe erg ik het ook vind uiteindelijk is er alleen nog die lege plek om in te blijven…