#132 Dooddoeners

Je pakt je kopje koffie en brengt het langzaam naar je mond. Je hand trilt, de bijna zwarte vloeistof schommelt in het kopje. Je bent de melk vergeten. Ik zeg niets. Aan de andere kant van de bijeenkomstruimte zit Katja, de rimpels op haar voorhoofd zijn diep. De laatste tijd deed ze niet anders dan zorgelijk kijken. Ze moet blij zijn dat het zo gelopen is. Voor haar is het het beste. Ik kon haar toch niet zomaar achterlaten? Wist ik wel wat ik haar en de kinderen aandeed? De schande. Je zet je kopje op het schoteltje en staart voor je uit. ‘Misschien is het beter zo,’ zegt iemand. ‘Wie weet wat hem gespaard is gebleven.’ Je glimlach is wrang. Ik weet wat je nu denkt. Al die dooddoeners. Mensen weten niet wat ze moeten zeggen. ‘Hij heeft tenminste niet geleden.’ Het ging inderdaad heel snel. Tijd is een vreemd iets. Het ene moment zat ik in de auto onderweg naar huis en opeens was ik bij jou. Ik stond naast je, keek toe hoe je je koffie dronk, onder een dekentje op de bank lag, naar de televisie staarde, de krant las. Je schudde je hoofd, veegde tranen weg. Ik boog me over je schouder en zag dat je rouwadvertenties aan het bekijken was. Een man was plots uit het leven weggenomen. Hij was nog niet eens zo oud. Hij liet een vrouw en twee kinderen na. Al die tijd bleef ik bij je, mijn handen op mijn rug. Aanraken had geen zin, dat wist ik best. Je staat op, het gaat moeizaam. Het is je zus Henna die je stevig vastpakt, de enige die het wist van ons. ‘Je moet nu sterk zijn,’ zegt ze in je oor. ‘Zijn plaats was naast jou. Dat weet je.’