Lid sinds

13 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#132 Dooddoeners

Je pakt je kopje koffie en brengt het langzaam naar je mond. Je hand trilt, de bijna zwarte vloeistof schommelt in het kopje. Je bent de melk vergeten. Ik zeg niets. Aan de andere kant van de bijeenkomstruimte zit Katja, de rimpels op haar voorhoofd zijn diep. De laatste tijd deed ze niet anders dan zorgelijk kijken. Ze moet blij zijn dat het zo gelopen is. Voor haar is het het beste. Ik kon haar toch niet zomaar achterlaten? Wist ik wel wat ik haar en de kinderen aandeed? De schande. Je zet je kopje op het schoteltje en staart voor je uit. ‘Misschien is het beter zo,’ zegt iemand. ‘Wie weet wat hem gespaard is gebleven.’ Je glimlach is wrang. Ik weet wat je nu denkt. Al die dooddoeners. Mensen weten niet wat ze moeten zeggen. ‘Hij heeft tenminste niet geleden.’ Het ging inderdaad heel snel. Tijd is een vreemd iets. Het ene moment zat ik in de auto onderweg naar huis en opeens was ik bij jou. Ik stond naast je, keek toe hoe je je koffie dronk, onder een dekentje op de bank lag, naar de televisie staarde, de krant las. Je schudde je hoofd, veegde tranen weg. Ik boog me over je schouder en zag dat je rouwadvertenties aan het bekijken was. Een man was plots uit het leven weggenomen. Hij was nog niet eens zo oud. Hij liet een vrouw en twee kinderen na. Al die tijd bleef ik bij je, mijn handen op mijn rug. Aanraken had geen zin, dat wist ik best. Je staat op, het gaat moeizaam. Het is je zus Henna die je stevig vastpakt, de enige die het wist van ons. ‘Je moet nu sterk zijn,’ zegt ze in je oor. ‘Zijn plaats was naast jou. Dat weet je.’

Lid sinds

8 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Zwaar stukje, Wat mij betreft heb je het prijsgeven van wat er aan de hand is behoorlijk goed gedoseerd. Maar ...
Voor haar is het het beste. Ik kon haar toch niet zomaar achterlaten?
begrijp ik niet goed, tenzij het wel heel erg wrang bedoeld is.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
cychick, Sfeer is goed. Het perspectief voor mij niet duidelijk. Spreekt de ik tegen zichzelf in de 2e persoon of zijn het twee personen. In het laatste geval is het een dubbel perspectief omdat hetgeen de zus op het eind zegt niet gehoord kan worden door de ik. Een duidelijker keuze voor het perspectief zal het verhaal goed doen.

Lid sinds

8 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Even checken of ik het wel goed begrepen had: de 'ik' (aanwezig bij zijn eigen begrafenis) was getrouwd met Katja en had een verhouding met de 'je'.

Lid sinds

8 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
gs, ik begrijp het zo. de ik, als man, kijkt naar een vrouw - die hij in gedachten met 'je' aanspreekt. De vrouw was getrouwd, haar echtgenoot is gestorven en ze kijkt naar de rouwadvertentie die ze in de krant heeft laten plaatsen. Ik en je hadden/hebben een relatie, waarvan enkel haar zus Henna op de hoogte is. ... de enige die het wist van ons Ik kan Katja wel niet duiden, ik heb het vermoeden dat 'ik' met Katja getrouwd is. Ik kon haar niet achterlaten ... de kinderen Dus, Katja moet ook weet hebben van zijn affaire. Wat de relatie Katja en de weduwe betreft, daar heb ik het raden naar. Schoonzus? Zus?

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi cychick, ik vond het een sterk fragment om te lezen met een goede wending en invalshoek. Mijn eerste idee was dat het heel eenvoudig gegeven toch iets complex neer zet. Alleen ik had over een personage heen gelezen en ik denk dat daar ook nu het knelpunt zit. Zoals ik het eerst las was de ik op zijn eigen begrafenis en staat zijn vrouw bij (de je figuur), die wordt getroost door de lege woorden van haar zus, die extra wrang zijn omdat zij een (geheime) relatie met de ik-figuur heeft. Heel Katja had ik achterwege gelaten, die aanvankelijk denk zijn vrouw was (en uiteindelijk de weduwe).... Misschien is het wel een idee om een personage te schrappen. Want als de je-figuur inderdaad degene is waarmee de affaire was (zoals jij het denk bedoeld hebt), dan is haar rol niet duidelijk / logisch op de begrafenis. Het lijkt namelijk alsof de dooddoeners tegen haar gezegd worden, maar die zeg je meestal tegen de weduwe in dit geval. En ze is er met haar zus, dan is het wel een bijzondere familie. Dus misschien een tip om de relatie tussen de drie levende dames onderling ook ergens duidelijk te maken.

Lid sinds

13 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt allemaal! Al schrijvende werd het ingewikkelder en is het er niet duidelijker op geworden... Ik heb hier veel aan en ga er op een later moment mee aan de slag.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
De sfeer komt goed over, ik begrijp dat de 'ik' zijn echtgenote ziet en haar beschrijft in de rouw om zijn overlijden. De titel 'Dooddoener' is daarbij prachtig in dubbele betekenis!

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Cychick, Een bijzonder kort verhaal met veel personages, waardoor het lastig is precies te begrijpen in welke relatie ze tot elkaar staan. Het is hierboven ook al verschillende keren gezegd. Het lijkt erop dat dit complexe verhaal (veel) meer woorden nodig heeft. Is het misschien een onderdeel van een langer verhaal? Je weet de sfeer en de emoties wel heel goed over te brengen. Vooral in de slotzinnen blijkt hoe de hp eigenlijk niet echt afscheid kan nemen in deze situatie. Een verhaal met veel potentie als het iets duidelijker wordt uitgewerkt. Taaltechnisch; Wat hem gespaard is gebleven > wat hem bespaard is gebleven Groet, Nel Goudriaan

Lid sinds

13 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hieronder de aangepaste tekst, na jullie hulp :-) Je pakt je kopje koffie en brengt het langzaam naar je mond. Je hand trilt, de bijna zwarte vloeistof schommelt in het kopje. Je bent de melk vergeten. Ik zeg niets. De bijeenkomstruimte zit vol. Zelfs Katja is gekomen en dat terwijl ze me nooit meer wilde zien. Ze zal wel ‘in leven’ bedoeld hebben. Wat ben ik blij dat ik toen voor jou heb gekozen. Jammer dat het maar zo kort was. Je zet je kopje op het schoteltje en staart voor je uit. ‘Misschien is het beter zo,’ zegt iemand die mij onbekend is. ‘Wie weet wat hem bespaard is gebleven.’ Je glimlach is wrang. Ik weet wat je nu denkt. Al die dooddoeners. Mensen weten niet wat ze moeten zeggen. ‘Hij heeft tenminste niet geleden.’ Het ging inderdaad heel snel. Tijd is een vreemd iets. Het ene moment zat ik in de auto onderweg naar huis en opeens was ik bij jou. Ik stond naast je, keek toe hoe je je koffie dronk, onder een deken op de bank lag, naar de televisie staarde, de krant las. Je schudde je hoofd, veegde tranen weg. Ik boog me over je schouder en zag dat je rouwadvertenties aan het bekijken was. Een man was plots uit het leven weggenomen. Hij was nog niet eens zo oud. Hij liet een vrouw na. Geen kinderen. Al die tijd bleef ik bij je, mijn handen op mijn rug. Aanraken had geen zin, dat wist ik best. Je staat op, het gaat moeizaam. Het is je zus Henna die je stevig vastpakt, de enige die echt kan begrijpen wat er in je omgaat. ‘Je moet nu sterk zijn,’ zegt ze in je oor. ‘Dat is het enige wat je voor hem kunt doen.’

Lid sinds

13 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo, Ik heb beide versies gelezen en ik vind de situatie verwarrend. In de eerste versie lijkt de overleden toeschouwer nog in een relatie met Katja en een affaire te hebben met de koffiedrinkster. In de tweede lijkt de relatie met Katja beeindigd en de overledene zijn vriendin te aanschouwen, die rouwadvertenties leest. Het lijkt mij dat de man bij advertenties zijn naam ertussen herkent. Of hij moet een krantenartikel lezen, waarin in algemene zin over een omgekomen man gesproken wordt. De eerste versie heeft mijn voorkeur. Vooral de slotzin vind ik sprekend en mooi. Zijn plaats was naast jou, dat weet je. Een heimelijke liefde, waar nu een lege plek ontstaat in een soort lege werkelijkheid. Want alleen die zus wist ervan. En de leegte van het mogelijk niet kunnen bijwonen van een uitvaart en geen afscheid kunnen nemen omwille van allerlei vragen, die dat oproept als Katja niet weet wie deze vrouw is. Dat is ook een leegte in mijn ogen. In de eerste versie lijken Katja en de vriendin samen in een ruimte. Of switcht de man tussen twee locaties? Misschien zou ik hem op twee plekken laten toekijken. Misschien is het 'mooi' hem de dooddoeners te laten benoemen? Wie weet wat hem bespaard is gebleven, klinkt als een vreemde context. Alsof hij al iets ongeneeslijks onder de leden had of een ander zwaard boven zijn hoofd. En in een context van een op handen staande scheiding, klinkt het voor mij te zwaar. Het thema vind ik mooi. Groet, Imena