#132 Welterusten

Ik hoor ze allemaal, ik kan niet meer maar ik wil niet bij ze weg. Eindelijk is iedereen bij elkaar en nu heb ik er niks aan. Godver. Ik kan nog niet bevatten dat het zo snel is gegaan. Ik had nog zoveel mee willen maken, zoveel willen zeggen. Ik had voor iedereen mijn woorden zorgvuldig gekozen. Nachtenlang heb ik het gerepeteerd als ik weer eens niet kon slapen. Als er geen andere weg meer is, zal ik in ieder geval zorgen dat de route naar mijn eindbestemming mooi en zonder obstakels wordt. Dat was mijn plan. De morfine maakte me gek, totaal de weg kwijt. Ze hebben me een roesje gegeven om tot rust te komen. Dat werkt, voor de mensen om me heen. Ik zou wel willen schreeuwen: ‘Klets niet over me alsof ik al dood ben. Ik ben er nog.’ Het enige wat ik kan doen is ademen en denken, verder werkt niets meer. De kinderen zitten dag en nacht aan mijn bed. Zelfs mijn schoondochter is al die tijd hier gebleven. Wie had dat gedacht? Ik hoor de kleinkinderen huilen en kan ze niet troosten. ‘Gaat oma vandaag dood?’ Nee, ik ben er nog. Ik ga helemaal nergens heen. Wat zou ik ze graag nog een keer beetpakken, knuffelen, zeggen dat ik van ze hou. Dat heb ik veel te weinig gedaan. De laatste drie maanden heb ik zoveel gezegd, in mijn hoofd, maar niemand heeft het mogen horen. Nu neem ik die woorden mee. Welterusten lieve schatten, ik hou van jullie. Zorg goed voor elkaar. Ik heb mijn best gedaan.