Lid sinds

10 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#132 Welterusten

Ik hoor ze allemaal, ik kan niet meer maar ik wil niet bij ze weg. Eindelijk is iedereen bij elkaar en nu heb ik er niks aan. Godver. Ik kan nog niet bevatten dat het zo snel is gegaan. Ik had nog zoveel mee willen maken, zoveel willen zeggen. Ik had voor iedereen mijn woorden zorgvuldig gekozen. Nachtenlang heb ik het gerepeteerd als ik weer eens niet kon slapen. Als er geen andere weg meer is, zal ik in ieder geval zorgen dat de route naar mijn eindbestemming mooi en zonder obstakels wordt. Dat was mijn plan. De morfine maakte me gek, totaal de weg kwijt. Ze hebben me een roesje gegeven om tot rust te komen. Dat werkt, voor de mensen om me heen. Ik zou wel willen schreeuwen: ‘Klets niet over me alsof ik al dood ben. Ik ben er nog.’ Het enige wat ik kan doen is ademen en denken, verder werkt niets meer. De kinderen zitten dag en nacht aan mijn bed. Zelfs mijn schoondochter is al die tijd hier gebleven. Wie had dat gedacht? Ik hoor de kleinkinderen huilen en kan ze niet troosten. ‘Gaat oma vandaag dood?’ Nee, ik ben er nog. Ik ga helemaal nergens heen. Wat zou ik ze graag nog een keer beetpakken, knuffelen, zeggen dat ik van ze hou. Dat heb ik veel te weinig gedaan. De laatste drie maanden heb ik zoveel gezegd, in mijn hoofd, maar niemand heeft het mogen horen. Nu neem ik die woorden mee. Welterusten lieve schatten, ik hou van jullie. Zorg goed voor elkaar. Ik heb mijn best gedaan.

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag @Joyceje, Een aangrijpende scène vol onmacht. Helemaal van binnenuit geschreven. "Eindelijk is iedereen bij elkaar" zegt veel over de familieverhoudingen. Ook de zin: "Dat heb ik veel te weinig gedaan." Het pijnlijke dat de hp alles kan horen, terwijl de omstanders dat niet beseffen, zet je goed neer: "Nee, ik ben er nog. Ik ga helemaal nergens heen." Tussen de regels door lees ik van een familie die langs elkaar heen heeft geleefd. Te weinig affectie en nu het einde nabij is, is het besef er, maar het is te laat. Daarom is die laatste zin schrijnend. Ik vroeg me eerst af, of deze er wel bij moest, maar denk nu toch van wel. Mooi geschreven. Groet, Nel Goudriaan

Lid sinds

10 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank jullie wel. Heel fijn om te horen dat het gevoel goed overgekomen is. @Nel: Dit is precies zoals het bedoeld is dus ik ben heel blij dat ik het goed over heb kunnen brengen.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Joyceje, Goed geschreven in prima schrijfstijl. Inhoudelijk blijft het naar mijn smaak te algemeen. Probeer de wroeging/spijt e.d. van de oma meer concreet te maken, zodat de tip van een specifiek conflict aangeraakt wordt. Hier geef je al een opening daartoe:
Zelfs mijn schoondochter is al die tijd hier gebleven.
HP vond haar te min voor haar zoon, daar heeft ze spijt van, ze heeft zich vergist, dat blijkt wel uit het feit dat schoondochter steeds is gebleven. Nu is het te laat het goed te maken etc. Dat zou je met een paar gedachten duidelijk kunnen maken, zodat het persoonlijk wordt.