# 132 - Een lege plek

Wekelijkse schrijfoefening - #132 Een lege plek Op een zonnige herfstdag maken Ellen en Richard, echtpaar van middelbare leeftijd, een boswandeling. ‘Heerlijk, vind je niet?’ Met haar voeten schuift Ellen door een hoop opgewaaide gele en bruine bladeren tot zij weer alle kanten uitstuiven. ‘Moet dat nou’, bromt haar man, ‘kinderachtig gedoe’. ‘Nou zeg, wat mankeert jou? Je bent de laatste tijd toch zo’n brombeer. Wat is er aan de hand?’ Ellen draait haar hoofd wat opzij en kijkt hem lachend aan. Ze is niet van plan deze middag te laten bederven. ‘Kijk toch, al die mooie kleuren: het rode dakje van de vliegenzwam en daar boven, een specht in de boom: hij trommelt, hoor maar. Er zijn hier vast wel eekhoorns en, hé luister eens… wat is dat voor dier? Hier zijn toch geen katten, wat zal dat voor nest zijn?’ Ze loopt snel iets dieper het bos in en ziet daar een bewegende plastic tas van de Hema. Dan klinkt er weer zo’n geluid. Mijn god het zal toch geen ... 'Richard kom!’ In de tas vindt zij, gehuld in een handdoek, een huilende baby. Het kindje leeft maar het is erg koud. Richard staat zo stijf als een stokpaardje: ‘Wat doe je nu?' Ze schudt haar hoofd en denkt – alsof ik dat kind daarnet zomaar zelf heb gebaard. ‘Help me even’, ze overhandigt hem het bundeltje en begint zich van boven uit te kleden. ‘Geef maar die baby.’ Ze verwijdert de natte handdoek en drukt het blote kindje tegen haar blote huid en tussen haar borsten; ze houdt het neusje vrij. ‘Wikkel wat kleren om me heen en mijn jack. Blijf tegen me aanstaan, bel 1 1 2 en zeg wat we gevonden hebben!’ ‘Deze plek is goed voor jou om te blijven, mijn kleintje.’ Als ze Richard aankijkt stromen er gloeiende tranen over haar gezicht; ze weet…