#132- De as

#132- De as Het waaide die dag toen we haar uitstrooiden in zee. De golven namen haar mee, het was goed zo. Vijf dagen later belde de mevrouw van het crematorium. 'We hebben nog een restje over,' zei ze. 'Niet zoveel maar het kunnen het eventueel uitstrooien op het groepsveld.' 'Mijn moeder was niet zo van groepen,' zei ik,' ik kom haar wel halen.' Het kokertje met een nummer, het kleine restje dode moeder verdween in mijn fietstas. 'Ik breng je naar huis, mam, we gaan naar pap,' zei ik tegen het kokertje en fietste naar mijn ouderlijk lege huis. De tuin lag er vergeten bij, het strak geschoren grasveld dat ooit mijn vaders trots was, vertoonde versleten, verlaten plekken. Honderden sneeuwklokjes, mijn moeders maartse lentevriendinnetjes, wuifden aan de rand. 'Och tuin,' zei ik en aaide over het dode gras. Ik pakte het kokertje en strooide mijn moeder uit op de lege plekken in het gras, haar laatste restje leven, haar met nicotine doorrookte grijze as daalde vredig neer. 'Zo pap, daar is ze weer,' zei ik tevreden. Het laatste beetje as schudde ik uit over de hoofdjes van de sneeuwklokjes en zwaaide voor de laatste keer terug.