Schrijven Magazine presents: Ultrakorte Verhalen

Jij tikt niet richtig

Vanochtend, in alle vroegte, maakte mijn vrouw me wakker. ‘Dos, jij tikt niet richtig’, zei ze geërgerd.
Ik zat nog helemaal verweven in een angstige droom. Ik werd door een paar drugscriminelen, op een hoogte van drieduizend meter, uit een vliegtuig gegooid. Tijdens de val, die ik op zich wel prettig vond, bedacht ik me hoe ik in godsnaam veilig kon landen. De droom voorzag niet in een parachute, dus dat werd een probleem.

Ik wreef de slaap uit mijn ogen en vroeg: ‘Waarom tik ik niet naar jouw smaak.’
‘Dommerik, jij had nooit in dat vliegtuig moeten stappen.’

Het slipje

Tiny was mijn derde vriendin. Een struise meid, ook goed geproportioneerd. Een poos lang was ik stapel verliefd op haar. Maar na een jaar intensieve omgang, begon ik toch te twijfelen. We kregen vaak ruzie om kleine dingen, een teken dat het om wezenlijke zaken niet boterde tussen ons. Na enig wikken en wegen heb ik de knoop doorgehakt en afscheid genomen.

Gisteren kwam ik haar tegen in Maastricht. Ze had de omvang van een nijlpaard aangenomen. Ik groette haar verrast. Het enige wat ze zei was: ‘Je hebt nog een slipje van mij. Dat wil ik terug hebben.’

Scheel van ellende

Op zaterdag verheug ik me altijd op de uitgebreide Volkskrant. Ik neem dan alle tijd om die door te nemen.
Zo niet vandaag. Vannacht werd ik om de haverklap besprongen door verhaaltjes en maakte summiere aantekeningen. Ik kwam nauwelijks aan slapen toe.
De krant liet ik links liggen om ze allemaal uit te werken. Daarbij maakte ik een gruwelijke fout. Alle vertelsels in mijn uitgebreide archief had ik geselecteerd en toen per vergissing op de delete-toets gedrukt. Ik was in alle staten.
Mijn  vrouw is een engel. Zij ging naar ‘wijzig’ en drukte op ‘herstel typen’.

Probleem opgelost.

Reuring in de biechtstoel

In de biechtstoel ontstond reuring.
Jaap was de biechteling, tevens penningmeester van de parochie.
‘Dos’, als lid van de inner circle wist hij wie de biechtvader was, ‘ik heb iets doms gedaan. Ik heb een greep gedaan in de parochiekas ter grootte van drieduizend euro. Dat is nog niet het ergste, ik heb dat bedrag vergokt en kan het onmogelijk terug betalen.’
‘Dat is heel ernstig, mijn beste Jaap. Dit zal ik moeten melden bij het kerkbestuur.’
‘Als je dat durft te doen overtreed je het biechtgeheim en kun je je baantje van biechtvader op je buik schrijven.

Overstag

‘Jij godvergeten sukkel, kijk wat je hebt aangericht.’ Zo begon koster Kees zijn tirade tegen mij.
Penningmeester Jaap was niet volledig geweest in de biechtstoel. Hij speelde met Kees onder één hoedje. Die achterover gedrukte drieduizend Euro had hij gedeeld met Kees.
Jaap was door mijn dreigement zo van streek geraakt dat hij een hartaanval had gekregen. Hij lag nu op de intensive care van het AZM. Beiden zouden waarschijnlijk hun baan verliezen als ik het voorval zou aankaarten.

‘Als jij het waagt ons aan te schijten, dan zwaait er wat voor je, wees daarvan overtuigd.’

Ik ging overstag.

Wel of geen komma

Vief, in 99 woorden: ik heb er een nachtje onrustig over geslapen en nu ik weer helder van geest ben, kom ik tot de conclusie dat we  allebei niet een béétje gelijk hebben, maar beiden heel véél.

Voor de zekerheid heb ik het mijn kippen voorgelegd. Ze zijn dan wel heengegaan, maar waar ze nu verblijven hebben ze een spoedcursus lezen en grammatica voor gehandicapten gevolgd. Omdat ze kip zijn, zijn ze licht gehandicapt.
Mijn kippen zijn van mening dat je de zin inderdaad op twee manieren kunt lezen: snel… en onderweg uitgeput pauzeren en op een bankje neerploffen.

(Ik kan hartstikke goed koken, vinden mijn vrienden.)

Omdat ze kip zijn, zijn ze licht gehandicapt.

Leuker: Omdat ze kippig zijn, zijn ze visueel beperkt. 

Kips lezen

Nee, Vief, mijn hoenders waren absoluut niet bijziend. Dan was ik wel met ze naar de opticien gegaan en had ze een brilletje laten aanmeten.
Hun handicap is kip-eigen. Ze lezen door elke letter aan te pikken. Dat is tijdrovend en woorden, langer dan drie letters, moeten ze meerdere keren aanpikken, omdat ze het begin van het woord vergeten zijn.
Hun geheugen omvat slechts 100 kB. Dat is weinig.

Ik merk dat jij weinig met kippen van doen hebt gehad.

Maar Vief, bedankt voor je suggestie. Altijd goed en inspirerend te ervaren dat mensen met je mee denken.

Op vakantie in België

Iedereen moet weten dat ik een etter ben. Mijn vrouw Truda - niet haar echte naam, die is wel bekend bij de redactie -. Opnieuw, mijn vrouw Truda zegt altijd: ‘Dos, wat ben jij een etter.’ Ik neem haar dat niet kwalijk want ik weet dat ook zij niet richtig tikt. Ik tik ook niet richtig, daarom passen wij zo goed bij elkaar.

Wij gaan nooit op vakantie. Jawel toch wel; één keer zijn we met onze oude Trabant naar België geweest. Dat was geen succes. Op het eind moest de ANWB ons over de grens slepen.

Alle schokbrekers waren kapot.

Belg < > Hollander

Koster Kees vroeg mij: 'Dos, ken jij het verschil tussen een Belg en een Hollander?'

Ik dacht even na, toen zei ik: ‘Een Belg spreekt Vlaams en een Hollander Nederlands’.

‘Nee, dat is het niet.’

‘Dan nog maar eens proberen. Een Belg spreekt Frans en een Hol…’

‘Nee, ook niet.’

‘Een Belg spreekt Duits en…’

‘Nee, je zit er weer naast. Het is zo moeilijk niet.’

‘In België wonen meer duivenmelkers dan in Nederland.’

‘Nee, ook niet.’

‘Zeg jij het dan maar. Ik weet het echt niet.’

‘Ik zeg het niet. Er is al genoeg oorlog in de wereld.’

zonder interpunctie

waar zouden we zijn als we geen leestekens zouden gebruiken zonder hoofdletter geen begin zonder punt geen einde zonder komma geen pauze zonder dubbele punt geen verklaring zonder aanhalingstekens slechts een gedachte je moet er toch niet aan denken dat het als een vormeloze brei op je papier of scherm verschijnt het zou een diarree van woorden zijn zonder emotie alleen al van dit stukje tekst krijg ik buikpijn geen poezie geen spanning geen humor slechts negenennegentig aan elkaar gebreide woorden nee laat mij maar genieten van de discussie waar de komma hoort of juist niet wat jij dos

Het verhaaltje dat hier stond, vind ik achteraf gezien niet erg kies. Sorry Vief.
Ik verzin iets nieuws.

Vief, interpunctie en hoofdletters zijn uiterst belangrijk voor een goed begrip. Ik herinner me jouw eerste commentaar op 'Fikkie'. De interpunctie die jij in de eerste zin gebruikte zag ik over het hoofd en daardoor las ik heel iets anders dan jij geschreven had.

Trouwens, jouw 99-woorden-'verhaal' lees ik makkelijk, ook zonder komma's. Ik schrijf bewust 99 en niet negenennegentig, omdat het hier een genre betreft dat makkelijker herkenbaar is door het gebruik van cijfers.

Vief, even heel precies: gedachten zonder n.

Maar even los van alle geouwehoer, Vief je ziet hoe makkelijk het is om hier een verhaaltje van 99 woorden achter te laten. Het was even gezellig. Volgende keer zal ik zorgen voor koffie en vlaai.

Hoi Fief, leuk stukje tekst en ook leuk dat jij hier ook al eens komt.

De Kaasschat

Tussen de spullen van Opa Muis zaliger vond het muisje de kaart met de exacte vindplaats van de Kaasschat in de Verre Bergen.
“De Verre Bergen zijn ver en mijn pootjes zijn kort.” dacht het muisje en hij ging naar Merlijn de tovenaar.
“Voor één derde van de schat help ik je.” zei Merlijn.
Het muisje vloog met Merlijns vliegende tapijt naar de Verre Bergen, vond de schat en keerde terug.

Het muisje ligt nu in zijn hangmat en laat zich bedienen door negenennegentig dienstmuisjes. Zijn BMI is al gestegen tot 30.
Merlijn opende een kaaswinkeltje in de Vondelstraat.

Hmm, geen interpunctie kan mooi zijn, als het ontbreken ervan een bepaald doel heeft, zoals in Ulysses bijvoorbeeld: 

 O and the sea the sea crimson sometimes like fire and the glorious sunsets and the figtrees in the Alameda gardens yes and all the queer little streets and the pink and blue and yellow houses and the rosegardens and the jessamine and geraniums and cactuses and Gibraltar as a girl where I was a Flower of the mountain yes when I put the rose in my hair like the Andalusian girls used or shall I wear a red yes and how he kissed me under the Moorish wall and I thought well as well him as another and then I asked him with my eyes to ask again yes and then he asked me would I yes to say yes my mountain flower and first I put my arms around him yes and drew him down to me so he could feel my breasts all perfume yes and his heart was going like mad and yes I said yes I will Yes.

Emily, we leveren hier niet zoveel reacties als bij de wekelijkse schrijfopdracht, maar twee opmerkingen wil ik graag maken. Allereerst: een leuk verhaaltje; en dan ook nog: een gedachte wordt niet tussen aanhalingstekens gezet en wordt in dit geval afgesloten met een komma. Zo ook na help ik je.

Boterham met jam

‘Dos, boterham met kaas?’
‘Nee, doe maar met jam.’
‘Wat wordt het nou, met kaas of met jam?’
‘Met jam, zei ik al!’
‘Normaal eet je een boterham met kaas.’
‘Niet op zondag. Dan eet ik altijd een boterham met jam; dat weet je toch. Dat wil ik niet telkens opnieuw herhalen.’
‘Klopt. Maar ik ben vergeten waarom die uitzondering.’
‘Dan zal ik het je nog eens vertellen. Als we uit de hoogmis komen en ik ben te communie geweest dan houd ik altijd een vieze smaak van Jezus over. Die spoel ik weg met zoet op mijn boterham.

Bij de vleet

Boven mijn bungalow heb ik een fijnmazige, van dunne staaldraad geknoopte vleet gespannen, van honderdzestig vierkante meter. Deze is topgetuigd over een achttal palen van elk acht meter hoog. Deze palen zijn rond het huis verankerd in een betonnen fundering.

Jan, mijn buurman, vroeg mij wat voor vreemde constructie dat is en waarvoor het dient. Jan is de roeptoeter van het dorp. Wat je Jan toevertrouwt wordt ’s avonds in de kroeg doorverteld.
‘Wel Jan, die vleet houdt alle schadelijke kosmische stralen tegen, waardoor ik beter slaap.'

Jan had er geen vertrouwen in, maar ik zweer bij de vleet.

Ik aanbid je

‘Dos, vertel me eens waarom je van mij houdt?’
‘Daar heb ik geen zin in. Waarom zou ik?’
‘Jawel, ik wil het weten.’
‘Nou, goed dan. Ik hóú niet van je, ik aanbíd je’.
‘Nee, dat is overdreven. Gister hadden we nog hoogoplopende ruzie.’
‘Ja, omdat jij mij een klootzak noemde, dat maakte mij razend.’
‘En daarvóór was ik een vuile slet; weet je nog’
‘Dat heb ik niet gezegd.’
‘Dat heb je wél gezegd.’
‘Ja, omdat je dat ook bent.’
‘Weet je Dos?! Je kunt de pot op. Ik ga naar mijn moeder en kom voorlopig niet terug.’

Pastoorse complimenten

Met een geschiedenis van enige maanden als biechtvader, kreeg ik vanmiddag bezoek van pastoor. Onaangekondigd stond hij voor de deur. Na enig heen en weer over koeien en kalveren, kwam het hoge woord eruit. Hij complimenteerde mij met de plichtvolle wijze waarop ik mijn rol als biechtvader vervulde. Ook integer en niet veroordelend.

Het is niet zo dat ik een hekel heb aan loftuitingen, maar dit compliment van pastoor vertrouwde ik voor geen cent.
De eerwaarde heer had vaker bij mij in de biechtstoel gezeten om vol lust te verhalen over zijn overige zonden.

Zijn complimenten zijn puur eigenbelang.

Een en al liefde.

Mijn vrouw zei het laatst nog. ‘Dos’, zei ze, ‘jij bent een en al liefde.’
Ik ga er niet prat op, ik weet hoe de vork om de steel past.

Ik vervul de rol van ideale echtgenoot met verve. Ik gebruik veelvuldig lieve woordjes en neem op tijd een bloemetje mee. Ook zet ik wel eens de vuilnis aan de straat.
Zij prijst mij om het vrijwilligers- en liefdadigheidswerk dat ik in ons dorp verricht.

Vanuit de biechtstoel weet ik waar de vrouwtjes wonen die smachten en liefdadig ondersteund dienen te worden.
Ja, ik ben een en al liefde.

Liefdevolle ondersteuning

Als mensen mij vragen waarom ik zoveel tijd in de biechtstoel doorbreng, vermijd ik te spreken over mijn oneerbare bedoelingen. Die zouden niet goed vallen bij mijn dorpsgenoten en mijn vrouw.
Ik richt mijn antwoord op de noden van de zondige mens. Zij die gebukt gaan onder de last van hun zonden, die als het ware door schuldgevoelens gekneveld worden.
Mijn taak als biechtvader is medemenselijk van aard. Ik spreek nooit over schuld en boete; dat zou de logica van mijn benadering te gronde richten.

Van mij krijgen de zondaars liefdevolle ondersteuning om hen te verzoenen met hun lot.

De verleiding is er, Dos. Ik ben nog steeds op zoek naar de beste vorm om mijn schrijfbehoefte te bevredigen. Ik ben nu een roman aan het vertalen, maar het zelf "scheppen" blijft aanlokkelijk.  

Wist jij Bart, dat onze Mili van vroeger, deze week onze schrijfcoach is? Heeft een mooie carrière gemaakt.

Nee, wist ik niet, maar met haar oorspronkelijke, authentieke en creatieve geest, verbaast het me niet. Ze verdient het. 

Bart, duw dat boek inde vertaalmachine en je krijgt een product waar zelfs creatieve Mili niet tegenop kan. Dan krijg je weer tijd voor SOL. Tot ziens.

Hemel of hel

‘Dos, wordt het niet eens tijd dat je sterft?’
‘Maar Anne, hoe kom je daar nou bij? Ik kom pas kijken, ik heb nog een heel leven voor me. Ik kan nog lang genoeg dood zijn. Waarom die haast?’

‘Waar zou jij terecht willen komen, in de hemel of de hel?’
‘Goeie vraag. Daar heb ik nog niet over nagedacht.’
‘Dan wordt het hoog tijd. Ik geef jou niet lang meer.’
‘De hemel zit ergens in het universum; daar is het meer dan ijskoud, -270 graden Celsius.
Ik kies voor de tropische warmte van de hel. Eén groot nudistenkamp.’

Met potten en pannen

Anne is een en al temperament. Daarbij vergeleken ben ik een saaie pier. Ze kan gevat uit de hoek komen, maar over het algemeen zegt ze niet veel. Het liefst voegt ze woord en daad samen. Dat bespaart veel onzinnig geouwehoer en vooral kostbare tijd. Als ik het niet met haar eens ben, krijg ik een pak slaag tot we gelijke overtuiging aanhangen.
Het meest houd ik van haar als ze met spullen begint te smijten. Met potten en pannen bijvoorbeeld. Of als ze erg boos is, met porselein en glaswerk.
Zou God werkelijk bestaan, of is Hij fictief?