Reuring ten paleize II

De sloop van het paleisinterieur kwam uiteraard ter sprake in de ministerraad. Ook daar werd de toespraak afgekeurd. Besloten werd om geen cent schadevergoeding uit te keren. Eigen schuld, dikke bult.

Dat bracht de koning en koningin in grote verlegenheid. Ze beschikten  helaas niet over de liquide middelen om het totale herstel zelf te bekostigen. Dus zaten zij met een immens probleem. Na lang beraad besloten ze om er naast het koningsschap een baantje bij te nemen.

De koning vond een betrekking bij de Lidl als vakkenvuller en de koningin begon een hondentrimsalon in een schuur achter het paleis.

Tuchtiging

O, Heer in den Hoge, aanvaardt duizendmaal mijn dank, dat Gij weer een zondaar hebt gevonden zijn welverdiende straf te ondergaan... Mijn maat Kees, zo werd mij geopenbaard... Dat zal hem leren!

Maar mijn Heer, heb erbarmen... Gij gaat die ontiegelijke deugniet toch niet besmetten met venerische kwalen? zoals Gij ook mij hebt gestraft... met wegtering van mijn mannelijkheid tot aan het scrotum ... met helse pijnen tot gevolg.
En Heer als ik om een gunst mag vragen, zoudt Gij hem kunnen castreren om mijn vriendin te sparen, immers alleen meedogenloze tuchtiging leidt wederom tot U.

Gerrit, Uw nederige dienaar.

Kees, de Januskop

O, hoe inwendig trots en kinderlijk verheugd kan Kees zijn als het hem weer eens gelukt is voor één enkele dag de smachtende en zuigende blikken van Janine te hebben weerstaan en hij het voze en zompige pad der vleselijke liefde niet heeft betreden en hij zonder zonden in zijn eigen bed kon stappen.

De verbeelding, dat is waar Kees aan te gronde gaat. Het leven met twee gezichten, gelijk een Januskop, met aan de ene kant zijn kuise inborst en aan de andere het goddelijk schone in de vriendin van Gerrit, dat aan zijn gevoel voor esthetica appelleert.

Noodrantsoen

Kees had een twijfelachtige reputatie in het dorp, maar werd na een week proefdraaien toch aangenomen, om de bejaarde koster te vervangen.

‘Waar zijn godverdomme die hosties gebleven?’ vloekte de pas benoemde Kees op het moment dat de oude pastoor de sacristie binnenkwam om zich voor te bereiden op de zondagse hoogmis, ‘ik heb ze gisteren nog één voor één uit de vuilnisbak geraapt en ze hier op de tafel voor het raam te drogen gelegd. Het waren de laatste’, en in allerijl trok hij een lade open om er een noodrantsoen uit de Tweede Wereldoorlog aan te spreken.

Drachenstein

Op een kritisch moment in de strijd was hij bereid de vijand de laatste slag toe te brengen. Met zijn eigen artillerie had hij de juiste positie ingenomen.

Lang gelaarsd en gemanteld, gezeten op een vijftig kilo bom,  en aangekomen op het hoogste punt van de ballistische baan, bracht de baron von Münchhausen met behulp van een tondeldoos het lont van de bom tot ontsteking. 
Niet veel later liet hij zich aan een eigenhandig vervaardigd valscherm van spinrag, buiten de vijandige linies vallen.
Onderwijl kon hij in alle gemoedsrust aanschouwen hoe de gehate burcht Drachenstein tot puin zou exploderen.

Aan gruzelementen

Toen Mozes bij God verscheen om de stenen tableaus in ontvangst te nemen, waarop Hij eigenhandig de tien geboden had gebeiteld, besefte Hij in zijn almacht toch een mens geschapen te hebben, waaraan het een en ander mankeerde. Bezorgd aanschouwde Hij dan ook hoe Mozes met moeite de berg afdaalde.

Toen deze, beneden aangekomen, zag dat zijn volk bezig was afgoden te aanbidden, vloekte hij ‘godverdegodver’ en gooide van woede de in steen gegrifte tien geboden op de rotsen aan gruzelementen.
Van ontsteltenis wist hij niet zo gauw wat te zeggen, maar onwillekeurig dacht hij wel ‘even Apeldoorn bellen’.

Af en aan vliegen

Vanaf de keukentafel heb ik vrij uitzicht op een muur van ons schuurtje, met een uitgebreide voederplaats voor de vogeltjes. Het is daar de hele dag een levendig af en aan vliegen van mussen, boomklevers en kool- en pimpelmezen. De ‘eettafel’ bestaat uit een overdekte goot met daarin zaad en twee grote potten pindakaas. Aan de muur hangen drie vetbollen.

Wat mij het meest verwonderd, is het gemak waarmee een koolmees  vanaf de voerplaats binnen twee seconden tien meter hoger naar de top van een boom vliegt. Dat is honderd maal zijn eigen lichaamslengte.

Dat moeten wij eens proberen.

Ik zou wel eens willen weten wie en hoeveel SOL-vrienden onze verhaaltjes, hier in deze uithoek, regelmatig lezen. Op enkele uitzonderingen na, plaats ik mijn schrijfsels hier misschien voor de kat zijn staart; als jullie begrijpen wat ik bedoel.

Zij die hun 99-woorden verhaal op Facebook plaatsen, zouden die toch ook hier kunnen openbaren. Niet ieder van ons heeft toegang tot dit medium, of is daar fan van.

Hulp-priester

Onze dorpspastoor vroeg mij laatst of ik geen zin had om hulp-priester te worden. Een vreemde vraag, want hij weet dat ik in God noch gebod geloof. Dat vond hij geen belemmering. Hij wist dat ik in de plaatselijke toneelvereniging vaak een hoofdrol speelde. Ik was tekstvast en kon bij elke rol het juiste porum opzetten. Ik hoefde op het altaar maar te doen alsof.

Het geeft aan hoe groot de nood is in de katholieke kerk.

Ik heb spontaan toegezegd onder voorwaarde dat ik ook biecht mocht horen.

Mijn 99-woorden-verhalen gaan een gouden toekomst tegemoet.

Mijn eerste biecht

Gisteren zou ik mijn eerste biecht horen. Ik was best een beetje zenuwachtig. Je weet nooit wat je op je dak krijgt. Bekentenis van moord en doodslag bijvoorbeeld. Hoe moet je daar mee omgaan. Politie inschakelen is uit den boze; het biechtgeheim is heilig.
Ik had voor het houten rooster, dat de biechteling scheidt van de priester, een zwarte voile gespannen zodat mijn dorpsgenoten me niet meteen zouden herkennen.

Tineke, een oud vrouwtje bij mij uit de straat, was de eerste zondaar die ik onder behandeling kreeg. Zij had zonder mondkapje bij AH boodschappen gedaan.

Drie onzevaders, drie weesgegroeten.

Kippenleed

Mijn motto is: beter één kip op stok, dan tien in de lucht.
Ik ben de gelukkige eigenaar van wel achttien kippen. Ik had er twintig, maar twee heb ik geslacht. Een kip omdat ze verschijnselen had van vogelgriep. Ik heb haar omgevormd tot een heerlijke kippensoep.
Een tweede kip kon praten, die heb ik geslacht omdat ze brutaal was, meende mijn handelingen te moeten corrigeren; een echt haantje de voorste. Zij is veranderd in kippenpasteitjes.
De resterende kippen zijn helaas van de leg.

Weet iemand hoe ik ze weer aan het leveren krijg?
Mijn telefoonnummer is: 05-47570603

PS 05-  is een lijn die niet afgeluisterd kan worden.

Corona

coronavirus, coronabesmetting, corona-infectie, coronasymptomen, corona-epidemie, coronanieuws, coronapatiënt, coronagrafiek, coronabehandeling, coronagevallen, coronajournaal, coronaklachten, coronaoverlijdens, coronaziekenhuis, coronaberichtgeving, coronazieken,  coronapandemie, coronacijfers, coronaonderzoek, corona-uitbraak, coronagids, corona-afdeling, corona-expert, coronaoverleg, coronagemiddelde, coronablog, corona-informatie, coronakaart, coronajaar, coronamaatregelen, coronanieuwsbrief, corona-update, coronawandeling, corona-aanpak, coronabeleid, corona-advies, corona-app, coronacommissie, coronacrisis, coronadashboard, coronadebat, corona-alarm, corona-angst, coronadiscussie, coronagolf, coronasituatie, coronawet, corona-enquête, coronavariant, coronahulplijn, coronaperiode, coronalijn, coronateststrategie, coronahonden, coronarichtlijnen, coronasteun, coronawijzer, coronacommissaris, coronahulp, coronapremie, coronaproof, coronapositiviteitsratio, corona-immuniteit, coronapreventie, coronarapport, coronapositief, coronanegatief, coronavaccin, coronaspuit, coronavaccinatieafspraak, coronaprik, corona-attest, coronapost, coronacertificaat, coronamedicijn, coronabewijs, coronapunt, coronapas, coronavaccinatiebewijs, coronatest, coronaverlof, coronaoverlegcomité, coronasteunmaatregelen, coronaherstelcertificaat, coronalied, coronaregels, coronafeest, coronaouderschapsverlof, coronaherstelfonds, coronaprotest, coronavaccinatiestatus, coronagewijs, coronabetoging, coronazelftest, coronarellen, coronabarometer, coronazelfevaluatietool, corona-ellende, coronamoeheid

Sodeju, Emily, jij hebt vast zelf corona gehad en hebt maanden op de IC-afdeling gelegen. Je ben een en al corona geworden, een echte corona-verzamelaar, zoals ik vroeger postzegels verzamelde. Dit corona-verhaal steekt boven alle 99-woorden verhalen uit. Origineel.
Wel zou ik zestien woorden schrappen. Het zijn er nu 115. Het verhaal lijdt er niet onder.

Geen absolutie

De tweede biechteling die ik in behandeling kreeg was Kees, de schlemiel, onze koster. Ik was verrast en heel benieuwd.
Hij deed alsof hij mij niet kende.

‘Barmhartige vader’, zo begon de huichelaar, ‘ ik heb zwaar gezondigd. Ik heb zondag vijftig euro uit de collectezak gestolen.’
‘Als je dat geld teruggeeft, dan is deze zonde je vergeven.’
‘Nee, dat kan niet. Ik heb gezondigd, maar er stond ook iets tegenover. Dat wil ik graag zo houden.’
‘Kees’, viel ik uit mijn rol, ‘dan kan ik je geen absolutie verlenen.’
‘Oké, dan niet. Zie ik je vanavond in de kroeg?’

Dos, ik lees de meeste verhalen maar ik ga er niet op reageren. Dan zou ik eerst zelf een verhaal moeten plaatsen. Ik vind het wel ongelooflijk knap dat jij iedere keer de inspiratie vindt om zo'n UKV te verzinnen. Petje af. En blijf je vooral lekker uitleven. 

Vief, ik ben blij je hier te ontmoeten. Dank voor je opbeurende woorden. Kom vaker langs en laat ook eens wat achter. Ik weet zeker dat we ervan zullen genieten. Een reactie is leuk, maar we zijn hier gewend dat er niet veel gereageerd wordt.
Zolang de fantasie me bespringt zal ik hier verlossing vinden.
Tot ziens.

100 woorden DOS, bij Geen absolutie

So close :)

herinnering

Ik krijg er nog steeds pijn in mijn buik van als ik er weer aan denk.

Mooi hoe onze hersenen werken, dat op heerlijk ontspannen momenten, gedachten als een pop-up op een website, als sluikreclame bij de commerciële zenders, ineens omhoog komen. Vrije wil?! Nou, als ik vrije wil had gehad zou ik hier dus niet aan meer aan denken!

En heb ik er iets van geleerd, dat gelukkig wel. Ik ben me ervan bewust dat ik geen mensen kennis heb, en dat ik mijn bevooroordeeldheid goed in de gaten moet houden. Don’t judge a book by its cover.

Anton, je moet je computer eens laten doorsmeren en olie verversen, mijn MacBook Pro telt exact 99 woorden, altijd zonder titel.

Allereerst Anton, mijn computer telt 100 woorden, zonder titel. Foei! Je moet echt olie verversen.

Ik vind dat je verhaaltje niet lekker loopt. Ik heb het een paar maal moeten lezen voordat ik in de gaten had wat je precies wou vertellen.Ik heb op veel plaatsen kritiek. Te ingewikkeld om aan te halen, daarom heb ik het herschreven en jouw gedachtengang zoveel mogelijk gevolgd. Waar mijn verhaal verschilt van dat van jou, daar heb ik kritiek.

Overigens begrijp ik niet waarom je buikpijn zou krijgen van het opkomen van een herinnering, terwijl je later min of meer te kennen geeft blij te zijn dat het zonder wilskracht toch gebeurt.
Ook begrijp ik niet waar dat vooroordeel op slaat en waarom je dat in de gaten moet houden.
Herinneringen als een pop-up en sluikreclame vind ik een mooie metafoor.

Mijn 'verbetering' telt 72 woorden.

Succes ermee. 

Herinnering

Ik krijg er nog steeds buikpijn van als ik er aan denk.

Hoe mooi onze hersenen werken, dat op ontspannen momenten, herinneringen, als een pop-up op een web-site, of als sluikreclame bij de commerciële zenders, ineens aan de oppervlakte komen. Uit vrije wil? Nee, met wilskracht was me dat nooit gelukt!
Heb ik daar nou iets van geleerd? Gelukkig wel. Nu ben ik me ervan bewust dat ik weinig weet van menskunde en dat ik mijn vooroordeel goed in de gaten moet houden.
Don’t judge a book by its cover.

Dos,

Mijn Word laat elke keer 100 woorden zien zonder titel. Mijn fout om microsoft blind te vertrouwen.

Dank voor je aanvulling/feedback. Erg waardevol.

Dit was een deel van verhaal wat ik wegliet. En dacht hier te kunnen plaatsen, zo zonder context nutteloos zie ik ook nu.

A.

Anton, dan moet Word doorgesmeerd worden.

Anton, het kan best zo zijn dat Apple iets anders telt dan Microsoft. Jouw 100 is mijn 99 en omgekeerd.

Uit liefde voor God

Ik ben benieuwd welke biechteling ik vandaag op mijn dak krijg.
Ik heb het nauwelijks gedacht of ik weet het al. Het is Magdalena, de maagd van onze pastoor.
Ze komt snel ter zake; kort en bondig: ‘Ik ben met pastoor naar bed geweest, het was hemels. We hebben het beiden wél uit liefde voor God gedaan.’
‘Was het uit vrije wil, of heeft pastoor je gedwongen?’
‘Nee, ik heb hem gesméékt. Hij heeft me ontmaagd.’
‘Nu ben je dus geen maagd meer. Waarom heeft hij je ontslagen?
‘Hij heeft me niet ontslagen. Ik ben nog steeds zijn dienstmaagd.’

Als een IJslandse geyser

Als laatste biechteling, die dag, kroop pastoor bij me in de biechtstoel. Hij had het zichtbaar moeilijk.

“Dos, wat me vannacht is overkomen… Ik moet het even lucht geven. Magdalena heeft me verleid om onze  liefde voor God te bedrijven; het was betoverend, ik kan niet anders concluderen. Ik heb gespoten als een IJslandse geyser; verrukkelijk. Nooit eerder meegemaakt.
Nu zit ik met een probleem. Ik wil niet wachten op de hemel in het hiernamaals. Ik wil voor de rest van mijn leven van de hemel hier op áárde genieten.’

‘Lukas’, zo heet pastoor, ‘ik geef je groot gelijk.’

De loopse mens

‘Maar’, zo zette pastoor zijn biechtverhaal voort, ‘ik begeef me wel op het zondige pad. Daar kan ik geen vrede mee hebben. God zal er me uiteindelijk voor straffen.’

‘Niet zo somber, Lucas. God heeft niet sec de mens geschapen. Hij heeft in zijn almacht een zóndige en lóópse mens op de wereld gezet. Dat mogen wij niet negeren. Je zou er God mee beledigen, dát zou pas zonde zijn.
Je moet toegeven aan je begeerte, dat is de ultieme voorbereiding op het hemelse geluk dat je te wachten staat.’

‘Dank je wel Dos. Daar kan ik wat mee.’

Wormstekig brein

O God in den hoge, Gij hebt zoveel zondige mensen geschapen, met uitzondering van mij. Ik leef kuis als een worm die het met zichzelf doet.

Het zijn ook deze diertjes die mij parten spelen. Op enigerlei wijze zijn ze tot mij gekomen en hebben bezit genomen van mijn brein, dat nu wormstekig is. Ik beschik niet meer over een vrije wil. Al mijn handelingen en gedachten staan onder curatele van deze schepselen. Ze laten mij streken en ideeën ontwikkelen waarvoor ik me schamen moet.

Kunt Gij die wurmen niet tot de orde roepen? Mijn dank zal groot zijn.

Loopse teef

Een van mijn helaas overleden kippen onderscheidde zich van alle anderen. Sinds zij praten konden werd zij Bertha genoemd. Bertha zonderde zich altijd af. Als de kippen bijvoorbeeld buiten scharrelden, neuzelde zij altijd langs de afrastering van de ren. Op een geschikt moment, als de andere kippen niet haar richting op keken, floepte ze onder de afrastering door naar de kippen van de buren. Daar liet ze zich nemen door de voortdurende tochtige haan.
Bertha had een sterk moederinstinct, zij verlangde naar nageslacht.

De andere kippen begrepen daar helemaal niets van en noemden haar de loopse, of tochtige teef.

Maria van Altijd Durende Bijstand

Van alle hemelbewoners houd ik het meest van Maria, die van Altijd Durende Bijstand. Minstens een maal per week ga ik naar de Onze Lieve Kerk in Maastricht waar ze wordt vereerd. Daar verstook ik tien kaarsen zonder te betalen en aanbid mij het schompes. Maria heeft mij nog nooit in de steek gelaten.

Na dit kerkbezoek duik ik de Maastrichtse kroegen in, waar ik ruimhartig mijn charmes rondstrooi. Vooral de jonge meiden zijn daar gevoelig voor. Er is er altijd wel een die voor me valt en me uitnodigt de nacht met haar in bed door te brengen.

Hutspot

Van alle wintergerechten houd ik het meest van hutspot.
Eén kg winterwortelen, met één kg aardappelen. Vier versnipperde, gesmoorde uien en een fikse braadworst, gebakken in echte boter. Deze boter gaat ook in de hutspot. Als extra groente vind ik gekookte rode bieten wel lekker, enigszins gezoet met een scheut ahornsiroop. Op de rand van het bord kwak ik een dot honingmosterd. Dat wordt heerlijk smullen.

Buiten de hutspot ben ik een overtuigd vegetariër. Ik vind het schrijnend en dieronwaardig hoe de beesten worden uitgebuit voor menselijke consumptie.
Maar voor mijn hutspot moet het varken er toch aan geloven.