# 122 Trajectcontrole

‘Morgenvroeg gaat het gebeuren.’ Rob van Dam knipoogde naar zijn kleinzoon, de enige die hem nog bezocht in de schuur waarin Rob vanaf zijn zestigste verjaardag woonde. ‘Wordt de post doorgestuurd naar jouw adres?’ De jongeman knikte en haalde als bewijs een blauwe envelop uit de achterzak van zijn versleten jeans. ‘Mooi.’ ‘Je moet niet tot het uiterste gaan, opa.’ ‘Jawel, jongen. Het leven is niets waard als je de grenzen niet opzoekt. Geloof me.’ Rob wreef liefkozend over het zadel van de Kawasaki waaraan hij de laatste drie jaar had gesleuteld en controleerde of het nummerbord stevig vastzat. ‘Ik heb altijd binnen de lijntjes geleefd, maar daar heeft het leven te weinig kleur.’ Hij was de enige die bij de crematie was, zes dagen later. Een kleinzoon. De overige familieleden hadden slechts verbitterde interesse in de verdeling van wat restte van het vermogen dat grotendeels was opgegaan aan wat zij een verlate midlife crisis noemden. Er was geen advertentie gezet, er waren geen uitnodigingen verzonden, er was geen plechtigheid geweest. Drie uur later schonk hij voor de vierde keer een glas vol met Jack Daniels. Hij hief het in de overtuiging dat het plafond eigenlijk niet bestond, dat zijn groet gezien werd, nam een slok en plaatste het halfvolle glas op de geopende envelop van het Openbaar Ministerie. Daarna schoten zijn ogen over de uitnodiging voor de zitting van de politierechter op twaalf augustus om 15.15 uur en de kwalificatie van de geconstateerde overtreding. ‘...is vastgesteld dat u de maximale snelheid van 130 kilometer per uur heeft overtreden. De gemeten snelheid betreft 299,3 kilometer per uur.’ De volgende ochtend bracht hij zijn laatste eerbetoon. ‘leipe shit ouwe’ bracht hij in strakke letters aan op de wand van de schuur. Daaronder schreef hij in kleine letters: ‘‘s werelds’ snelste Kawa.’ (Geïnspireerd door ’The Worlds’s Fastest Indian’)