121 - halloweenverjaardag

Akelig gelach begroet ons wanneer Jos aanbelt. ‘Ze hebben aan elk detail gedacht’, zegt hij goedkeurend. Ik sta naast hem. Een diepe kloof scheidt ons. Door de ruimte kan ik ademen. Het voelt beter zo. Aangenamer. Maaike doet open: ‘Jullie zijn zo vroeg?’ Achter haar, onder alle spinnenwebben, staat haar dochter. Ze bukt en wringt zich langs de versiering. Een pluk spinnenweb blijft aan haar punthoed hangen. ‘Gelukkige verjaardag, Lies!’ roep ik haar tegemoet. Ze lacht en valt in mijn armen. Ik streel haar blonde haren en geef haar drie dikke kussen. Zij blijft rond mij hangen tot we de woonkamer betreden. Zwarte doeken vervormen de kamer tot een donker hol, de zon wordt buitengehouden en op de televisie speelt een halloween-muziekvideo. ‘De sfeer zit er al goed in. Kan ik mij ergens omkleden?’ vraagt Jos. Maaike gaat hem voor naar het toilet. ‘Ga jij je ook verkleden?’ vraagt ze als ze terugkomt. ‘Liever niet.’ Maaike dringt niet aan en schiet zich terug achter de kookpotten. Ik sta er maar wat bij. ‘Kan ik helpen?’ Ze geeft me een keukenmes aan, zodat ik ook vingers kan maken. Van elke zwanworst snij ik het topje eraf, zodat het op een nagel gaat lijken. ‘En dan met ketchup op een broodje, wat denk je?’ ‘De kinderen gaan het geweldig vinden,’ beaam ik. Maaike bekijkt me van top tot teen. Zou mijn stem iets hebben verraden? Klonk ik niet enthousiast genoeg? Voor ik iets kan zeggen, horen we de bel. Ik maak van de onderbreking gebruik en glimlach Maaikes onderzoekende blik weg. ‘Doe jij de deur open?’ Ik was en droog mijn handen, snel daarna naar de gang. Met een hand hef ik de opgehangen spinnenwebben op, zodat ik gemakkelijker door kan lopen. Aan de deur word ik verrast. ‘Dag lieverd,’ hij fluistert de woorden in mijn oor. Kust me net niet op de mond. Ik zweef. Tot ik een hand op mijn onderrug voel. Jos.