#121 Zusjes

Ramona dwaalt van de groep af. Een spoor van uitgeholde pompoenen met theelichtjes, die het pad in een oranje gloed zet, schemert door de bomen. Alsof dát haar angst aanjaagt. Belachelijk. Ze tilt haar lange rok omhoog en koerst op het ravijn af. Niemand zal haar missen. Zelfs nu haar zus vandaag precies een jaar dood is vraagt niemand hoe het met haar gaat. Niet dat ze rouwt om Rosanne, ook al waren ze een identieke tweeling. Ze huppelt door het bos. Al die tijd heeft ze hier naar toegeleefd en trekt haar masker af. Met een boog verdwijnt die ergens in het donker. De geesten mogen haar gerust zien. Eén geest in het bijzonder. Ramona glimlacht bij dat idee. Morgen zal ze eindelijk populair zijn en zal iedereen om haar heen drommen, haar op feestjes vragen. Misschien zal Pim … Nee. Hem wil ze vernederen. Precies zoals hij het altijd bij haar doet, op foutjes letten, en ze dan breed uitmeten, de miezerige rat. Hij heeft ook niet lang om haar zusje getreurd. Aan de manier waarop de wind suist, weet Ramona dat ze op de plek aangekomen is. Ze houdt haar pas in. ‘Het was je eigen schuld, Rosanne.’ Toch kan ze een huivering niet onderdrukken. Ze schuifelt naar de rand. Een windruk laat haar bijna haar evenwicht verliezen. Ze lacht luid. ‘Kom maar naar me toe. Hoe was je val? Weet je wel hoe vaak je mij pijn deed … met woorden. Bitch. Ow, oeps, ík ben de bitch. Jíj was het lieverdje.’ De wind zuigt aan haar rok. Had ze haar skinnyjeans maar aangedaan in plaats van die achterlijke verkleedpartij. ‘We gaan ruilen. Jij mijn lichaam ik jouw geest … wacht, ik wil meer, ik wil je ziel …’ Een snerpende gil explodeert in haar hoofd en dan wordt alles zwart. Als Ramona haar ogen opent, zit Rosanne op het voeteneinde van haar bed. Het lijkbleke gezicht besmeurd met bloed. ‘Voor altijd één …’ Haar zusje vertrekt haar mond tot een grimas. ‘Neeee!’ ‘Shhht.’ Haar moeder pakt haar hand. ‘Ze vonden je bij het ravijn, lieverd.’