Verdwaasd ging de boom de nacht in. De pijn van de bijlslagen was verminderd. Het was een stil zeuren geworden. Fantoompijn. De boom begreep er niets van. Waar had hij dat aan verdiend? Hij had alleen maar zijn best gedaan. Met zijn sterke, gezonde wortels had hij het levenswater opgezogen dat door vele regenvlagen in de hem omringende aarde overvloedig aanwezig was. Tot hoog in de top, tot in het kleinste blaadje en takje had hij het kostbare vocht gestuwd. Hij was trots geweest op zijn volle bladerkroon die een tehuis had gevormd voor vogels en insecten. Zijn bladeren hadden schaduw geworpen in warme zonnedagen en fijntjes gemurmeld in verfrissende briesjes. Kwistig had hij zijn kleine zaadjes aan de wind toevertrouwd.. Gul was hij geweest, een zegen voor elk levend wezen rond hem. En toch, hoe stond hij hier nu. Afgeknot, doelloos, beroofd van de zin in zijn leven. Hij kon de vogels en insectenwereld geen voedsel en beschutting meer geven. De verjaagde vogels hadden enkele malen over zijn kale stronk gecirkeld. Even verdwaasd als de boom. Noodgedwongen brachten ze de nacht in één van de nabije bomen door. Na de bijlslagen kwam de zaag die zijn takken nog meer verminkte. Machteloos had hij moeten toezien hoe zijn fiere bladerkroon vernietigd werd. In deze moeilijke nacht was er één vriend. De volle maan. Vol deernis schonk ze haar licht aan de treurende boom, liet hem zien hoe mooi zijn stronk was, grillig gevormd, feeëriek verlicht door haar stralen. Een fraai en onverwacht kunstwerk. “Er zit nog leven in jouw stronk”, fluisterde ze, “ in de lente komen er weer jonge, tere scheuten om voor te zorgen. Houd goede moed. Houd een winterslaap. Je zult zien. Alles komt goed." En de boom, eindelijk kon hij slapen.