#119 - Droom

Je ligt naast me en ik kijk naar je. Eigenlijk weet ik zo weinig van je. Ja, als je praat over de kinderen, over wat je bezighoudt, over wat je voelt, dan doe je dat met woorden die ik ken. Maar wat betekenen ze? Betekenen ze voor jou hetzelfde als voor mij? Hoor jij dezelfde klanken? Zie jij hetzelfde licht? Leef jij op dezelfde snelheid? Zijn onze werelden hetzelfde? Ik heb wel eens gedacht dat ik je droom, dat je niet echt bent, een verzinsel van mijn geest. Maar dat idee heb ik verworpen: als jij een droom bent, is er niets echt. Waar is de werkelijkheid dan? Steeds vaker denk ik dat ik een droom van jou ben. Dat ik leef bij de gratie van jouw geest. Jij bent mijn vroegste herinnering. De vage herinneringen aan een leven voordat ik jou kende, zijn later ooit eens ingevoegd. Om mijn leven consistentie te geven. Ik ben jouw droom en dat verklaart alles. Dat jij, ondanks alle onmogelijkheid om met mij te leven, ondanks de misstappen die ik bega, de humeurige verwijten, de desinteresse, dat jij ondanks dat alles toch steeds weer zegt dat ik voor jou altijd dezelfde ben? De enige reden dat je dat kunt zeggen is dat dat ook echt zo is: ik ben altijd dezelfde en ik leef in je hoofd. In je droom laat je me van alles beleven. In je hoofd omring je me met een film die langzaam afgespeeld wordt. En in die film word je straks wakker, gaan we samen ontbijten, breng jij de jongste naar school en ga ik naar mijn werk. En op mijn werk, tussen het turen naar mijn scherm, de flauwe grappen bij de koffie en de projectoverleggen, zal ik weten dat dat allemaal verzonnen is. In werkelijkheid ben ik bij jou, en daar kan ik nooit meer weg. Zonder jou besta ik niet.