# 118 - Beestig!

“Dit,” Brisk hield een oranje brouwsel omhoog, “is het resultaat.” Kreng grijnsde naar zijn getalenteerde vriend. De geur van zwavel en verbrande insectenlichaampjes vermengde zich met het vermalen, ingedroogde melksap van de papaver. Appelsiensap maakte het geheel af. *** Aarzelend nam de jarige juffrouw Spik van Span het fruitsap aan, maar vier ogen keken haar respectvol aan. Misschien hadden die weesjongens eindelijk door dat het leven meer was dan kwajongensstreken. Ze mochten dankbaar zijn dat ze hen enkel gezonde kost gaf, hen drie maal per dag boende tot hun huid rasperig was, dat ze hen uren liet studeren en dat ze hun vrije tijd met harde hand onder controle hield. Het eelt op haar handen bewees het. Vijftien minuten per dag buitenlucht. Onder toezicht. Vandaag had zuster Artrosia haar onverwachts nodig gehad. Vreemd genoeg had niemand aangeboden om toezicht op de jongens te houden. *** Dokter Dahl bestudeerde de patiënte. Haar haren stijf omhoog, als rode bevroren vlammen boven een asgrauw gelaat. De starheid in haar ogen, bevreemdend wit, wisselde af met afschuw. “Beesten, overal beesten. Mijn huis is er vol van. Duizendpoten, kakkerlakken, bromvliegen, spinnen. Ik haat ze, ik haat ze allemaal. Ik haat de natuur.” S. van Span - gedroglinneerd voor het leven, noteerde hij. Zijn stempel hamerde door de ruimte.