Daarboven drijven wolken op het randje van de nacht en stille witte vlokken maken de wereld zacht Ik zie de koude velden over ‘t randje van mijn wieg mijn wieg, een kleine kribbe plots lijkt het of ik vlieg Ik vlieg langs jaren, eeuwen door poorten van de tijd en altijd blijft het sneeuwen ijle geborgenheid Daar achter zilv’ren ramen schildert een gouden gloed het kaarslicht op mijn kribbe als kerstnacht mij behoedt Behoedt voor donk’re huizen waar niemand denken zou aan hen die mij verwarmden in koning winters kou Zo helder zijn de klanken van ‘t kerstlied bij mijn stal dat ik, waar ook op aarde, mijn wiegje vinden zal Dan daar, opnieuw geboren, iedere kerstnacht weer leggen tere geschriften mij in mijn kribbe neer Zie voorts de wolken drijven op het randje van de nacht de stille witte vlokken maken de wereld zacht