De schout en zijn mannen kwamen snel, maar te laat. Hun paarden schuimbekten en glansden van het zweet. De pastoor stond met een lege blik in het kerkportaal, leunend op een heiligenbeeld zonder hoofd. Achter de grote deuren, die scheef in hun scharnieren hingen, was het geflakker van vlammen te zien in het middenschip van de kerk. Het was niet het licht van kaarsen. ‘Alles is kapot,’ zei de pastoor. ‘Alles is kapot.’ De schout negeerde de trillende oude man en zette zijn mannen aan het werk met een spervuur aan bevelen. ‘Wek de burgers! Zorg voor putsen. Veel putsen. Maak een keten vanaf de stadsgracht. Blus dat vuur. Jullie daar, kijk of er nog mensen binnen zijn. Breng ze hier. Daarna haal je naar buiten wat nog heel is. Schilderijen, beelden, tapijten, alles.’ Hij steeg af en liep op de pastoor toe. Uit een buidel op zijn heup haalde hij een kruik tevoorschijn. ‘Eerwaarde. Brandewijn.’ De pastoor nam een diepe teug. ‘Alles is kapot,’ herhaalde hij, toen hij was uitgehoest. ‘Rustig aan, vader. ’t Is een sterk goedje. Hebt u gezien wie het waren?’ Een woedende glans verscheen in de ogen van de pastoor. ‘Beesten waren het! Duivels! Vijanden van God en onze goede koning.’ Het gezicht van de schout betrok. ‘Onze goede koning had moeten luisteren naar de landvoogdes. Nu is het te laat. De beer is los. Lodewijk van Nassau voorspelde het al.’ De schout zweeg over de hagepreken die hij zelf had bijgewoond. De heimelijke bijeenkomsten werden door meer en meer mensen bezocht en de bedekte woorden van de dominee werden elke week minder bedekt. Drie mannen sleepten een enorme, geblakerde crucifix de kerk uit. ‘Een likje verf en hij is weer zo goed als nieuw,’ riep een van hen. De anderen bulderden van het lachen.