#117 - Boze blikken

Boze blikken Sander stapt de zaal binnen. Hij is laat. Er wordt geklapt, niet voor hem, maar voor het koor dat keurig in gelid het podium betreedt. Op een rij ergens vooraan is nog plek, precies in het midden, tussen twee kalende mannen. Ietwat opgelaten schuifelt hij langs uitgestrekte benen en over rondslingerende tassen – ‘Excuus, dag … pardon’ – naar de nog vrije plaats. Het moment dat zijn kont het zitvlak raakt begint een jongeman te zingen. Een heldere, spatzuivere toon. Andere stemmen vallen bij en betoverend smelten de door het koor geproduceerde klanken samen. Sander sluit zijn ogen en creëert een canvas voor de beelden die de muziek in hem oproept. Een klein klooster, omgeven door een moestuin, graven, ontelbare bomen. De prachtige geluiden komen vanbinnen. Daar, via de openingen in de stenen muur zweven de wonderschone klanken de buitenlucht in. De massiefhouten deur gaat moeizaam open. Eenmaal binnen zwerft hij door de gangen, de melancholische tonen volgend. Hij probeert mee te zingen, maar kent de tekst niet. Hij neuriet, verzint eigen woorden die precies in de melodie passen, die rijmen. Een ergerlijke stoot in zijn zij brengt Sander terug op aarde. ‘Sst … Stil ‘ns!’ Een oudere dame verderop in de rij drukt fel een rechtopstaande wijsvinger tegen haar lippen. Sander fronst zijn wenkbrauwen en staart naar de boze blikken. Hij snapt het niet. Wat is er loos? Dan laat hij het gaan, verlegt hij zijn focus naar de nog immer voortkabbelende muziek. Dat klooster midden in het bos met haar lange, donkere gangen, het had allemaal zo echt geleken, zo werkelijk en tastbaar. Toch had hij deze setting nooit eerder gezien. Dit had de muziek in hem bewerkstelligd. In stilte bedankt hij het koor.