#116 Mijmeringen van een vader.

Gogy loopt met Oelch naar de Grote Bijeenkomst. Iedereen van de stam is al een lange tijd bezig met het voorbereiden van de grote ontmoeting. Gogy is zo nieuwsgierig, dit jaar mag ze mee! Na haar intiatie bij de stam tijdens de groentijd, het begin van het groeien van het groen. Altijd een heel blijde gebeurtenis voor de levensgemeenschap. Het leven begint weer, na de lange koude tijd met sneeuw en ijs. Die tijd moest Gogy altijd binnen blijven in de tenten, ze was altijd te klein, zei haar moeder. En nu: “Eindelijk is ze groot genoeg!” Ze hoorde er nu echt bij, na haar “vrouwwording”. Gogy huppelde mee, zo blij is ze! Oelch moet er om lachen: “Pas jij maar op, Gogy, straks ziet een mooie jonge man je en wil hij met je samen gaan!” Gogy giechelt: “Mama zegt dat ik daarvoor nu toch mee ga, dus dan gaat het toch goed?” Oelch kijkt bedenkelijk en schudt zijn hoofd, en denkt: “Nu toch nog niet, mijn kleine meiske?” Maar ja kleine meisjes worden groot. De geboorte van Gogy, waarbij haar moeder bijna het leven liet. Nog voelt Oelch de pijn in zijn buik, terwijl hij Lilch zo zag lijden. Geen zucht ontsnapte aan haar lippen. Oelch voelt nog de wanhoop, dat hij dit Lilch, waar hij zo zielsveel van houdt, niet kon besparen. Lilch wil er niets van weten, plaagt hem daarmee: “Jullie mannen zijn zo stoer op bizonjacht, maar als het kinderen krijgen betreft…”