# 112 e-liprogram. Juf Nikki

Op acht augustus vorig jaar zag ik, Juul du Lac, ‘n vrouw mistroostig naast haar Audi A8 staan. Oh, oh, dacht ik, wat is dat prachtig daar. Ik ging op mijn brik op haar af, nam mijn fotoapparaat, nam vijf foto’s van haar, incluis Audi, maar schrok daarna flink van wat ik zag. Ik dacht: dat is pot jan dikki mijn juf Nikki van school, waar ik zo dol op was vanaf, naar schatting, jaar twaalf. ‘Hallo, juf Nikki, wat is dat nou? Stoornis aan jouw Audi?’ ‘Tja, uitval van mijn motor,’ was Nikki’s mistroostig antwoord. ‘Wat is dat nou naar.’ Maar plots had ik ’n fantastisch plan: ‘Laat jouw Audi daar maar staan, juf Nikki. Spring op mijn schraag van mijn brik. Houd mij vast, dan rijd ik jou naar huis.’ ‘Prima Juul,’ sprak zij nu vrolijk. Op mijn zwijnbak sprak ik haar daarna vol schroom aan: ‘Nikki, ik was altijd zo dol jouw lach, daarom hou ik van jou. Wil jij nu of ooit mijn vrouw wor …’ ‘Ja, natuurlijk wil ik dat, Juul. Jouw vrouw zijn, dat wil ik altijd al graag.’ Ik dacht, hoor ik dat juist? Was haar antwoord ja? Dus toch? Wat prachtig was dat. Wij, man plus vrouw. Wat was ik blij door dit antwoord. Vanaf dat tijdstip hangt mijn foto van Nikki, incluis Audi A8 voor altijd in haar, maar nu ook in mijn villa, dus ook in mijn hal. (Wat ’n onzin schrijf ik nu toch. Maar ja, dat was dus nodig voor opdracht #112, ha, ha. :D )