#112 De liefde

Hij vraagt ‘t nogmaals. ‘Wat is uw naam ook nog maar?’ Hij lijkt onrustig, ontdaan. Ik antwoord rustig. ’t Blijft kort stil. ‘Waar woont u?’ Ik antwoord nogmaals, toon wat foto’s. Hij wordt kalm, krijgt ’n glimlach. Zijn glimlach waar ik zo van hou. ‘Kom, zit mijn schat’. ’t Sap is op. Hij praat. ‘Mijn vrouw, voor altijd mijn vrouw. Zo mooi, zo fijn, zo prachtig was ‘t ooit’. Hij staat op, schuift langzaam door zijn huis. Zoals altijd komt daar uit ’n la haar foto, zijn pracht. Hij schuift naar mij, toont haar vol trots. ‘Haar jurk is zo mooi wit, daar bij ’t altaar, ook haar armband is zo mooi, van goud. Zo mooi is ‘t, zij, ik. Jij kwam natuurlijk daarna’. Hij ging door, sprak alsof zijn vrouw nog bij ons was. Zijn vrouw, mijn mama. Alsof rouw nooit daar was. Hij praat maar door, ’t is mooi, ook fijn. ’t Duurt soms maar kort. Hij staart naar zijn tuin. Ik staar ook. Hij kijkt naar mij. Langzaam word ik onzichtbaar. Zijn glimlach wordt zwak. Hij vraagt nogmaals mijn naam. Ik antwoord rustig. ’t Blijft kort stil. ‘Waar woont u?’ Ik antwoord nogmaals, sta daarna op. Hij staat ook op. ‘Mijn vrouw komt zo, dan haalt zij wat sap voor u’. Ik druk ‘n kus op zijn wang. ‘Dag pap, zondag kom ik nogmaals voor wat sap als dat mag’. Hij wordt kalm, krijgt zijn glimlach. ‘Dag mijn schat, mijn kind, tot zondag’.