Vroeger leefde ik. Ik werd nat van de moessonregens in India, koud van de wind die raasde over de vlakten van Siberië, warm van de zon die opkwam boven Nieuw-Zeeland, hongerig van de geur van gebakken vis in Frans Guyana, blij van de zang van sifaka’s op Madagaskar. En dat alles maakte dat ik leefde. Nu ben ik een oude man, immobiel, vergeten, gevangen in een klein kamertje met een bed en een televisie. Televisiebeelden ruiken niet, geven geen warmte, maken je niet hongerig of blij. Televisiebeelden geven geen leven. Althans, dat dacht ik. Toen zag ik jou. Je rende honderd meter. Ik heb wel vaker mensen honderd meter zien rennen. Wat was het dan? De perfectie? De schoonheid? Je rende rechtstreeks mijn hoofd in, schopte tegen deuren die lang gesloten waren. En de geuren, ervaringen, emoties die ver weggestopt waren achter die deuren, kwamen weer los. En ik leefde weer. En ik was weer in India, Nieuw-Zeeland, Madagaskar. En ik was weer jong. Dat doe jij: een oude man tot leven wekken. Straks ga jij in Rio rennen, en ik ga kijken. En als jij rent, ben ik weer jong, ren ik met je mee, zit ik even niet meer gevangen in mijn ouderdom. En ik hoop dat je daar aan denkt, dat je niet alleen rent voor jezelf. Je rent ook voor mij. Dankjewel. Een oude man.