Mijn vader was schermleraar in Amsterdam, in de Reguliersbreedstraat waar de schermschool gevestigd was. Vanaf mijn kindertijd werd ik in een wit schermcostuumpje gehesen en werd mij een surrogaat degen in de hand geklemd. De dagelijkse training om van mij een volleerd schermer te maken, eiste veel van papa's geduld en zelfbeheersing, want ik toonde niet veel lust en zou liever op straat gevoetbald hebben met de buurjongens die met geschaafde knieën en stralende ogen wel eens in de schermzaal kwamen kijken naar de wedstrijden van de grote mensen, die met kletterende degens, flitsende sabels en elegante floretten hun gevechtstechniek demonstreerden. Mijn vader was in zijn jonge jaren schermkampioen geweest op de drie wapens en ja, zijn hartenwens was natuurlijk dat ik hem zou evenaren en zelfs zou overtreffen. Urenlang, nee, dagenlang werden mijn voeten zo getraind dat zij feilloos de schermpassen uitvoerden, werden mijn handen opgeleid totdat zij bliksemsnel de wapens konden hanteren en werd mijn geest gebrainwasht om constant in staat van aanval en verdediging te zijn. Ik werd een goed, ja, zelfs een uitstekend schermer, won wedstrijden, kreeg trofeeën, werd een beetje beroemd en bewonderd in het schermmilieu. Mijn van trots blinkende ouders vergezelden mij onlangs naar de Olympische spelen in Rio. Hun trots is geknakt want ik ben al uitgeschakeld, vanaf de eerste dag faalde mijn geest, mijn handen en mijn voeten. Het gekke is dat ik blij en opgelucht ben. Naar buiten toe toon ik een verongelukt gezicht en spreek ik woorden waaruit mijn grote teleurstelling blijkt. Ik ontdek een raar kantje in mezelf; ik kan deksels goed huichelen. Hoewel mijn vader in mij teleurgesteld is, predikt hij woorden van troost en hoop. “Je bent nog erg jong”, zegt hij, terwijl hij mij bemoedigend op de schouder klopt, “ over vier jaar ben je sterker dan ooit. Dan ben je pas in de fleur van je leven!” Ik zwijg en denk er het mijne van. Ik ben zo blij dat ik het schermmasker in de wilgen kan hangen, dat ik de wapens over boord kan smijten, en mijn armen in de lucht kan gooien van vreugde over een herwonnen vrijheid. Na mij te hebben moeten meten met de beste schermers ter wereld, zijn mij de ogen geopend. Ik mis iets, ik mis een bepaalde karaktertrek om mee te doen met deze ratrace waarin de opgeblazen ego's de uiteindelijke winnaars worden; waarin ijverzuchtige, zelfzuchtige volwassenen, jonge sporters tot het uiterste van hun kunnen drijven, om er uiteindelijk zelf beter van te worden....dat wil zeggen "rijker." Een groot deel van deze jonge over het paard getilde kampioenen kan zich na “their moments of fame” moeilijk aanpassen aan het statuut van “een gewone mens”. Na de glansperiode heeft men moeite om aan het leven zin en inhoud te geven... Met deze gedachten loop ik ontspannen door het Olympisch dorp dat bol staat van de stress. Een eenzame wolf, dat wel, ontdaan van mijn ego dat ik achterliet op de schermmat.