Boterbloemen, madeliefjes en duizendblad. Het groeide allemaal in het grasperkje waarop ik mijzelf zorgvuldig neervlijde. De lucht was staalblauw, de zon klom hoger en hoger. Het was zo’n dag waarop er zich sneller zweetdruppels op je voorhoofd vormen dan dat je ze kan wegvegen en je het zalige gevoel van sudderende hersenen kan ervaren. Ik begon al lekker weg te doezelen. Ik ontwaakte met een pijnlijk gevoel, alsof er over mijn hele lichaam naaldjes in mijn vel werden gestoken. Ik opende mijn ogen en zag dat mieren de oorzaak waren. Het gif dat ze in me gestoken hadden, was van een krachtige soort; ik was volledig verstijfd en kon alleen mijn hoofd nog wat bewegen. Een colonne werkstermieren kwam op me af, kroop onder me en nu had ik de bevreemdende ervaring opgetild te worden en naar een paar struiken gesleept te worden. Denkelijk hadden de mieren daar hun nest. Bij de struiken trokken de mieren me in een hol onder de grond en nu zag ik een heel grote mier, zo groot als een hand. Dat moest de koningin zijn. De koningin kroop over me heen en was koortsachtig bezig eieren in mij te leggen, net onder mijn huid. Nu was ik er recent achter gekomen waarom we zijn, wat de betekenis van alles is en waar we naar toe gaan. Ik vond het een troostend gedachte dat straks een complete generatie mieren met deze kennis op zou groeien. De toekomst is aan de mieren!