Hoewel ik hier voor iedereen een ‘vriend’ was, voelde ik me niet op mijn gemak. Alle marktverkopers waren ineens je beste vrienden. Ik liep met mijn man en mijn zoontje door de nauwe straatjes in Bodrum, Turkije. Ondanks dat we in elke straat dezelfde winkels tegen leken te komen, bleven we doorlopen. We leken wel gek, die hitte. Het zweet stond overal, het was alsof ik net met kleren aan had gezwommen. Als ik zonder shirt zou lopen, zou ik zo glad als een aal zijn. Tim, onze zeven-jarige zoon liep een paar meter voor ons uit, onvermoeibaar. Hoe vaak we ook riepen: ‘Raak niet te ver weg, straks zijn we je kwijt,’ hij leek het niet te horen. Vrolijk huppelde hij met grote ogen door de smalle straatjes. Soms werden we aan onze armen getrokken, een boze blik was dan nét genoeg om de verkopers van ons af te schudden. Ik keek op, waar wij net nog met zijn drieën liepen, waren nu alleen ik en mijn man nog over. Shit, waar was Tim? Ik had het nog zo gezegd! Als een bezetene gingen mijn ogen heen en weer. Ondanks het zweet dat al op mijn rug stond, leek het nu alsof ik stond te douchen. Ik keek gehaast naar mijn man. ‘Peter! Heb je Tim gezien? Waar is hij, ik ben hem kwijt!’ Hij reageerde op mijn zenuwachtige stem met een lach. Rustig wees zijn vinger naar een winkeltje verderop, waar na enkele seconden Tim naar buiten liep. Een zucht van opluchting ontsnapte. Met mijn hand op mijn hart, een beetje voorover, en mijn ogen niet meer van Tim afhoudend liep ik verder.