Jij en ik zijn een, weet je. Ik kijk naar mijn reflectie en zie jou en weet dat ik het ben. Je lacht me uit als ik mezelf te serieus neem, en ik sleur jou uit de kroeg voor het te laat is. Wij vullen elkaar aan. Jij hebt de eigenschappen die ik ontbeer, en andersom. We zijn elkaars tegenpolen, als spiegelbeelden, en tegelijkertijd vrijwel identiek, als spiegelbeelden.
Toch, keer op keer laat je me in de steek. Waar ik de mooiste beelden zie, zou jij die moeten kunnen schilderen. De meest hemelse klanken die ik hoor in mijn hoofd, jij zou ze moeten kunnen spelen en god, dat gevoel, àl dat gevoel! Jij zou het moeten kunnen verwoorden, er een gedicht van maken, een verhaal. Een kort verhaal desnoods, 150 woorden slechts. Maar je kunt het niet.