Ik doe wat goed is voor mij, en voor jou trouwens. Ik bedoel, laten we eerlijk zijn, je belet me in alles wat ik misschien zou kunnen. Soms word ik wakker met het idee dat er mogelijkheden bestaan om iets te doen wat prettig zou kunnen zijn. Maar gaandeweg de dag verschijn je weer. ‘Kijk nou uit, denk nou niet dat, statistisch gezien is de kans dat het lukt erg klein, want… blablabla…’ Weet je nog? Die keer toen een aantal jaar geleden? Het was me bijna gelukt om te krijgen wat ik wilde. Hoe was het zonder jouw aanwezigheid verlopen? Maar je begon weer. 'Wie denk je wel niet te zijn? Dergelijke zaken zijn niet weggelegd voor mensen zoals jij’. Iedere mijlpaal, iedere diploma-uitreiking, iedere grote of kleine prestatie was je er, je hebt me altijd verteld over mijn gebrek aan waarde. Maar weet je wat het is? Je kunt nu gaan, je bent niet meer welkom, rot verdomme op naar iemand die jouw gezeik heeft verdiend. Maar hier niet meer. Jouw bagage (en de mijne) staat bij de deur. Vaarwel. Tot nooit meer ziens.