Als deze vrouw 's morgens wakker wordt en na wat gegaap, slaapdronken naar het venster wankelt om te kijken of het weer naar believen is, dat wil zeggen: of de zon schijnt, is het dag na dag een teleurstelling. Dikbuikige wolken die zich vooral hier ter plekke samenpakken en zich leeg laten lopen, met tussen de plensbuien door een streepje zon. Gisteren laat in de middag stond er opeens een kleurrijke regenboog te pronken. Aan mijn zoon die een kunstenaar is op zijn terrein, namelijk van houten platen wondere zaken knutselen, gaf ik de raad om een ark te bouwen. Hij bekeek me, lachte een beetje; ik zag hem denken dat zijn moeder er vreemde gedachten op na houdt. Vanmorgen, dus na het ochtendritueel van gapen en uit het venster kijken, wankelde ik, nog steeds slaapdronken naar het toilet om zoals iedere ochtend, een plasje te doen. Toen gebeurde er iets heel vreemds. Ik kreeg de neiging om staande dit plasje te plegen. Het attribuut daarvoor was aanwezig, hetgeen me helemaal niet verbaasde. Ik vond het heel normaal en op een zekere manier zelfs prettig. Als welopgevoed mens waste ik daarna mijn handen en keek terloops even in de spiegel. Ik schrok me rot. Een mannengezicht staarde me aan. Blijkbaar net zo geschrokken als ik. Ik liet mijn blik naar beneden glijden en begon luidkeels te krijsen. Het beviel me helemaal niet wat ik daar zag. Wat ik hoorde beviel me nog minder. Het was niet om aan te horen, een zware bariton vulde de ruimte. Was ik een man geworden? In paniek rende ik naar de beslotenheid van mijn slaapkamer en dook als een haas onder de dekens. "Diep ademhalen", zei ik gejaagd tegen mezelf, "heel diep ademhalen. Dit mag en kan niet waar zijn!" Het kletteren van een regenbui maakte me wakker.