Mijn dagelijkse lunchwandeling voerde door een woonwijk. Ik liep die dag toevallig alleen, en een jongen van een jaar of twintig sprak mij aan: “meneer, mag ik u wat vragen?” “Dat hangt er van af,” zei ik niet onvriendelijk. “Wilt u aanbellen bij nummer veertien,” - hij wees naar de overkant van de straat -, “en coördinaten doorgeven.” “O, jawel hoor,” zei ik, “is het voor een spel of zo?” De jongen keek me even strak aan. “Het is heel belangrijk!” Toen vertelde hij me de coördinaten, liet me ze herhalen, zei wederom dat het heel belangrijk was en liet me ze nog een keer herhalen. “Ik moet nu weg,” zei hij, “alvast bedankt!” En weg was hij. Ik belde aan bij nummer veertien. Een man deed open. “Goedemiddag,” zei ik, “kan ik u coördinaten doorgeven?” “Gaat het over mijn zoon?” vroeg de man. “Dat weet ik niet,” zei ik, “maar het is heel belangrijk!” Ik kon de neiging een knipoog te geven ternauwernood onderdrukken. De man keek me even strak aan. “Ik pak even een pen,” zei hij. Nadat ik hem de coördinaten verteld had en hij ze had opgeschreven, liep ik de stoep weer op. “Dat was het,” zei ik, “goedemiddag.” “Wacht,” zei de man. Hij aarzelde even. “Dank u wel,” zei hij toen. De volgende ochtend. Ontbijt. Ik had net mijn thee op en Lies las de krant. “Dat is bijzonder,” zei Lies, “die student in Spanje die al twee weken vermist wordt. Gisteren zijn ze op een compleet andere plek gaan zoeken, en gelijk vonden ze hem.” “Laat eens zien,” vroeg ik. Ik zag het bericht in de krant. “Ik weet waar zijn ouders wonen,” zei ik. “Goh,” zei Lies, “dat is ook toevallig. Wil je nog thee?” “Ach,” zei ik, “laat ik eens gek doen: schenk maar vol!”