schrijfopdracht #98 – Tijdbom
Door een verstrooid momentje van Moeder Natuur ben ik genetisch gezegend met twee tijdbomborsten en twee rammelende eierstokken. Ik heb meerdere naasten ziek zien worden, voelen lijden en langzaam horen sterven. Men sprak niet over borstkanker; men zweeg.
Als jonge vrouw, heb ik mijn moeder zien sterven aan deze ziekte. Hoe het haar waardigheid verslond, en stukje bij beetje haar het leven ontnam. Totdat het niet meer mogelijk was te communiceren, begrepen worden, of haar eigen kinderen te herkennen. Ze kon vrijwel niets meer; ze groeide terug naar baby-staat. Haar frustratie, haar trots. En mijn vader die haar, dapper en respectvol, verzorgde, tot ook hij niet meer kon. Tot we met ons vijven stil afscheid moesten nemen.
Man, wat was ik dat wachten op haar dood beu! Alle oeverloze, op elkaar gelijkende dagen, die alleen aan elkaar hingen met; ik zie, ik hoor, en ik moet zwijgend toekijken naar 'lijden'. Al het gewacht op haar dood die met de dag onwaardiger werd. Wachtend op de dag dat ik eindelijk weer verder zou kunnen. Mijn leven stond maanden stil. Ik wenste de dood. Ik was achttien.
Nu; mijn eigen gezin: Ik wil niet dat zij meemaken wat ik heb meegemaakt. Dat ben ik hen verplicht. Ik ben af van mijn tijdbomborsten en rammelende eierstokken. Ik heb weer rust.
Wat een naar verhaal. Het was
Lid sinds
11 jaarRol
Edit; motivatie weggehaald,
Lid sinds
8 jaar 5 maandenRol
Dag droompiloot of beter
Lid sinds
16 jaar 5 maandenRol
@Droompiloot, ik vind
Lid sinds
10 jaar 8 maandenRol
@Droompiloot, ik ben het met
Lid sinds
13 jaar 1 maandRol
@Mili Ik heb de meeste van je
Lid sinds
8 jaar 5 maandenRol
Ja, het verlangen komt soms
Lid sinds
9 jaar 1 maandRol
@Schrijfcoach Julia van
Lid sinds
8 jaar 5 maandenRol
Aan iedereen die hier
Lid sinds
16 jaar 5 maandenRol