Ernst herken ik. Meestal ga ik met hem mee en dan doen we serieuze dingen. Maar ik ben een beetje op hem uitgekeken. En er klagen ook allemaal mensen, vrienden, collega’s, dat er nooit iets met me te lachen valt. Ik wil wat andere kanten van mezelf ontdekken. Loopt daar Verliefdheid? Jaren niet gezien. Het idee om met hem mee te gaan, trekt me wel. Maar als ik denk aan die laatste keren dat ik dacht dat ik met hem meeliep; bleek het Verdriet te zijn die een spel met me speelde. En hoe verder je meeloopt met Verdriet, hoe moeilijker je de weg terugvindt. En wie loopt daar? Is dat Zotheid? In een opwelling loop ik achter hem aan. Hij gaat een groot pakhuis binnen, loopt naar een stelling, pakt een schrift, gaat zitten aan een bureau en gaat iets schrijven in dat schriftje. Ik kijk om me heen. Het is licht, de ruimte is gevuld met stellingkasten. Ik herken de spullen die hier een plaats hebben gekregen: de teddybeer, het speelgoed, de melktanden, de schoolrapporten. Er staan een heleboel schriftjes. Ik begin erin te lezen: gesprekken die ik gevoerd heb met mijn zus, dingen die ik geleerd heb op school. Foto’s. Ik herken ons oude huis. Ik kijk naar de man achter het bureau. Heeft hij dit allemaal bij elkaar gebracht? Wie is hij? Mijn hele leven is hier opgeborgen, rekken vol. Zoveel dat ik de rest van mijn leven kan vullen met mijn verleden. Geen toekomst meer nodig. Geen zorgen meer. Niet over wat anderen van me denken, niet over het milieu, niet over de politiek, niet over mijn werk. Ik loop naar de man aan het bureau om hem te bedanken dat hij me hier gebracht heeft. En ik vraag hoe hij heet. “Zotheid,” zegt hij.